De in Roosendaal geboren José Vriens schreef op school al korte verhalen waarvan sommige in de schoolkrant verschenen. Het werk en stichten van een gezin hebben haar schrijversactiviteiten tijdelijk naar de achtergrond geduwd, maar zodra het kon begon ze – mede door haar drie kinderen – met het schrijven van kinderboeken. Onder het pseudoniem Josje Maas schreef ze korte romans voor de Favorietenserie en vanaf 2008 is ze full-time schrijfster van familie- en liefdesromans, waarvan de eerste, Nooit meer alleen, verscheen in 2009.
Mijn eerste X
… gaat niet over het schrijven van een boek of de uitgave van mijn eerste boek. Het heeft wel alles met het auteur-zijn te maken. Al jaren lees ik met veel plezier romans. Familieromans, streekromans, historische romans en liefdesromans. Vroeger verslond ik de boeken van de Engelstalige auteurs, sinds ik zelf romans ben gaan schrijven lees ik niets liever dan boeken van Nederlandse auteurs. We hebben zo ontzettend veel goede auteurs in ons eigen kikkerlandje.
Mijn eerste keer gaat over die eerste keer dat ik een auteur ontmoette waar ik tegen opkeek. Iemand van wie ik al heel wat boeken heb gelezen en waarvan ik heel vaak dacht: wat zou ik graag zo kunnen schrijven. Als ik dat toch eens kon …
En toen opeens was het zover. In 2009 verscheen mijn eerste nieuwe roman bij Westfriesland. Ik was als debuterend auteur nog op bezoek geweest in Kampen, waar de uitgeverij vroeger gehuisvest was. Een paar jaar later verhuisde het bedrijf naar Utrecht. Daar mocht ik voor de tweede keer op bezoek bij de uitgeverij. Het ging om informele gesprekken met verschillende auteurs over het uiterlijk van de tegenwoordige roman. Hoe wij als auteurs dat zagen en of wij daar andere, vernieuwende, ideeën over hadden.
Heel leuk om te doen, mee te mogen praten en bovenal om iedereen eens te ontmoeten. In Kampen had ik alleen nog maar kennis gemaakt met Monique Boltje, mijn uitgever. Nu werd een groot deel van het team aan ons voorgesteld.
Je kunt je wel voorstellen dat er in de vergaderruimte waar dat gesprek plaatsvond, heel wat auteurs zaten. Van enkelen had ik al een of meerdere boek gelezen. Er waren ook auteurs bij met wie ik via e-mail al contact had. Een van hen was Olga van der Meer. Ik had me erop verheugd haar te ontmoeten, maar helaas lukte het haar niet om er op tijd te zijn vanwege de vele files die er op dat moment stonden. We troffen elkaar pas bij de lunch.
Een auteur die ik alleen kende van haar boeken, maar die ik dolgraag eens in levende lijve zou willen zien, was Greetje van den Berg. Zij was die auteur tegen wie ik echt opkeek. Helaas zat ik in de ochtendgroep en was zij voor de middagsessie uitgenodigd. Jammer, dan zou ik haar nog niet zien en kennis met haar kunnen maken.
Waar ik niet op had gerekend was dat we samen zouden lunchen. Zowel de ochtend- als de middaggroep waren voor die lunch uitgenodigd zodat we toch kennis met elkaar konden maken. Greetje draaide al veel langer mee bij die uitgever en kende natuurlijk heel veel auteurs. Wat dat betreft kwam ik pas kijken en kende ik haast niemand. Van een afstandje mocht ik toekijken hoe ze bekenden begroette, en zelfs dat vond ik al heel bijzonder. Eindelijk had ik Greetje van den Berg in het echt ontmoet!
Wat ik toen niet kon weten, was dat we een paar jaar later samen met Gerda van Wageningen het Valentijngenootschap zouden oprichten.
Ik heb nog heel wat keren aan die eerste keer dat ik haar zag gedacht, maar het nooit durven vertellen. Nu dan wel. Mijn eerste keer dat ik een schrijver tegen wie ik opkeek in het echt zag!