Kirstin Rozema
ISBN 978-90-8660-297-1
Prijs €
Aantal pagina’s
Verschijnt oktober 2015
Annebeth Heuting, moeder van vier volwassen kinderen, heeft een moeilijk leven. Ze is gehandicapt door een voetaandoening. Haar echtgenoot Paul bemoeit zich het liefst zo weinig mogelijk met haar en vindt vooral troost bij zijn krant en de televisie. Samen verzorgen ze zoon Bas, die een bijna noodlottig ongeval heeft gehad. Zijn vriendin Marlou heeft hem de rug toegekeerd. Maar ook met hun dochters hebben ze het niet gemakkelijk. Een constante zorg, die Annebeth er eigenlijk niet bij kan hebben. Hoewel het wel indruk maakt op haar vriendinnen!
Oudste dochter Barbara ligt in het ziekenhuis omdat ze een vroeggeboorte dreigt te krijgen. Ze is een moeilijke patiënt, die zich ernstig verveelt.
Suzan is met een kwaaie kop naar het bui- tenland vertrokken en heeft zich al jaren niet meer laten zien.
Dan is er nog hun jongste dochter Myrna, die zich het liefst zo afzijdig mogelijk houdt van de familie en voor wie alles teveel is. Tenminste: zo ziet Annebeth het.
Maar is het ook werkelijk zo? Of is er iets heel anders aan de hand?
‘Moeder? In vredesnaam: hoe kun je me hiervoor helemaal hiernaartoe laten komen? Je weet heel goed dat ik alles voor Bas doe wat in mijn vermogen ligt. Maar jullie gaan te ver, keer op keer gaan jullie veel te ver. Zien jullie dan niet dat ik niet meer kan? Ik ben hoogzwanger, woon meer dan veertig kilometer verderop, ik zit met Tom en Billy, die straks uit school komen en dan voor een gesloten deur staan omdat ik voor zo’n stomme smoes hiernaartoe gelokt ben en dan komen jullie met zo’n lariekoekverhaal? Jullie hebben vier kinderen op de wereld gezet. Er hoeft maar iets te gebeuren en wie kan er opdraven: ik, zei de gek. Barbara lacht in haar vuistje, daar in het ziekenhuis. Die hoeft niets te doen. En Suzan is de slimste geweest, door ver weg te gaan wonen. Bas ligt hier in coma, dus wie is de pineut? Juist, ja: ik weer. Ik dacht minstens dat er iets verschrikkelijks met Bas aan de hand was! Dat hij terug moest naar het ziekenhuis of dat er iets heel ergs met hem was of zo. Maar je laat me toch niet bijna honderd kilometer rijden om mij te vragen welk matras het beste is voor zijn bed? Of de stoelen uit de folder mooi staan bij de vloerbedekking onder zijn bed? Waar gaat het over? Stof voor zijn overgordijnen en stoelen en welke ik dan het mooist vind? O ja, en dat ik, als ik hier dan toch eenmaal ben, maar moet zorgen dat Barbara’s was gedaan wordt! Het tasje staat tóch klaar in de gang. Alsjeblieft mam: Joost is een volwassen man en dat kan hij heel goed met Barbara regelen. Hij weet toch ook hoe de wasmachine werkt en desnoods laat hij haar nachthemden en ondergoed door het ziekenhuis wassen. Kom op zeg: ik kan niet meer! Denk ook eens aan Emre en mij. Wat let jullie om een keer vaker te rijden en haar was te doen? Pap is in de VUT en jullie hebben alle tijd van de wereld. Dan span je mij toch niet weer voor dat karretje. Het is altijd weer hetzelfde liedje: Myrna kan het wel doen, Myrna weet wel raad want zij is de oudste. Of zoals vroeger, toen het ook al altijd hetzelfde liedje was: Emre en Myrna kunnen dat beter doen want zij hebben geen kinderen. Nou, dit is mijn boodschap: Deze Myrna staat nu op het punt om voor de derde keer te bevallen en Myrna vertikt het voortaan om voor loopjongen te spelen. Het is maar goed dat Emre deze week in Cannes zit en dit niet weet. Hij zou razend zijn. Op jullie allemaal en zeker ook op mij, omdat ik er nog altijd in trap!’
Myrna Zaakman–Heuting gilde het bijna uit. Haar buik stak en voelde keihard. Ze maakte zich veel te druk en ze wist dat ze moest kalmeren, maar daarvoor was ze veel te kwaad. Die baby mocht komen, hier en nu. Misschien zag iedereen dan in dat ze echt niet meer kon. Ze was zesendertig, een leeftijd waarop zwanger zijn haar minder gemakkelijk afging dan toen ze ruim zeven jaar geleden Tom verwachtte. Maar daar dacht moeder niet aan. Moeder, zo noemde ze mam. En zij niet alleen. Ook Barbara had het steeds minder over mam. Mam, dat was een titel voor een vrouw, die lief was voor haar kinderen. Geduld met ze had, begrip voor hun toonde. Niet voor een vrouw die alleen maar aan zichzelf dacht. Vroeger hadden ze zelfs ‘U’ gezegd tegen hun ouders. Maar dat was voorbij. U betekende respect en dat was de laatste jaren ver te zoeken. Paps bleef pap. Hij had zijn beperkingen op sociaal gebied, toegegeven. Maar hij deed tenminste zijn best. En mam: die kon het doen me de ouderwetse koude term ‘moeder’. Niet meer en niet minder!
Mevrouw Heuting zat met een samengeknepen mond op het puntje van de bank de tirade van haar oudste dochter aan te horen. Ze plukte een pluisje van haar dure rok. Ongemerkt gleed haar aandacht weg van het onderwerp van de razernij van haar oudste dochter. Nooit was het goed! Altijd voelde dit kind zich gebruikt. Nooit was ze dankbaar of behulpzaam. Haar broer lag zwaargewond in bed, hier nota bene. Of zwaargewond? Nee, die fase waren ze allang voorbij. Hij lag in coma. Erg genoeg. Maar ze gebruikte het woord ‘zwaargewond’ graag. Dat maakte nog altijd meer indruk dan het woord ‘coma’ in haar belevingswereld.
Bas had haar kunnen horen.
Ze voelde een plaatsvervangende schaamte naar Bas toe, over het gedrag van Myrna. Myrna’s jongere zus lag in het ziekenhuis, maar de dame kon het blijkbaar alleen opbrengen om over haar eigen problemen te klagen.
‘Jij bent de oudste, dus verantwoordelijk voor je jongere broer en je zusjes. En daarbij, dame: jij bent anders wel degene die later dit huis en onze meubels erft, dus ik neem aan dat jij dan ook een stem in het kapittel wilt voor wat betreft de inrichting en de kleurkeuze die wij voor de waarschijnlijk laatste aankopen van ons leven zullen doen,’ zei ze zuinig en keek bewust niet naar haar man, die het hele geraas hoofdschuddend had aangehoord en hier van tevoren voor gewaarschuwd had en zelfs in eerste instantie had verboden Myrna hiervoor te laten komen.
Maar Annebeth Heuting liet zich niets verbieden. Ze zuchtte dramatisch en ging moeizaam verzitten. Ze strekte haar been en wreef er dramatisch over. ‘Daarbij Myrna, en nu moet je eens even goed naar me luisteren: ik kan bijna niet meer lopen met mijn voetaandoening, dat weet je zelf. Ik loop zelfs bij een specialist! Voor mij is het een enorme opgave om bij je arme zusje op bezoek te gaan. Eens per week sleept papa me ernaartoe en dan haalt hij een rolstoel op. Je snapt toch zeker wel dat ik dat niet meer kan. Bovendien verzorg ik je broer vierentwintig uur per dag. Heb je daar wel eens over nagedacht? Wie heeft hier recht van klagen? Ik hoef het zeker niet te vragen, wel?’
Myrna’s mond viel open van verbijstering: ‘Moeder … je hebt een likdoorn! Je gaat niet naar een specialist maar naar de pedicure! Schop die pumps in de hoek en draag platte schoenen. Brede schoenen, waar je fatsoenlijk op kunt lopen en die beter bij een vrouw van vierenzestig jaar oud passen. Dan zou je tenminste weer normaal kunnen lopen en zou je dat theater met een rolstoel achterwege kunnen laten.’
1. Gefeliciteerd met je volwassen debuut! Hoe voelt dat?
Het voelt (hoe kan het ook anders) heel volwassen! Een kinderboek is toch een heel andere materie. Dit is spannend en de doelgroep is veel kritischer, dus ben ik heel benieuwd wat men hiervan gaat vinden.
2. Wat maakte dat je voor de overstap van jeugd- naar volwassenromans koos?
Ik heb al eerder voor volwassenen geschreven, maar dat was een ander genre. Met een jeugdboek moet je toch voorzichtiger zijn met wat je in een boek zegt en wat je de lezer meegeeft. Een volwassenroman is wat dat betreft makkelijker: de lezer begrijpt wel wat ik bedoel met bepaalde opmerkingen. Daarom is het heel leuk om naast de jeugdboeken te doen: eens even iets anders!
3. Wil je meer voor volwassenen schrijven of meer voor jongeren – of beide?
O ja, er komt nog veel meer als het aan mij ligt. Romans, het laatste deel van mijn thrillerserie, maar ook kinder- en jeugdboeken.
4. Wat hoop je dat de reacties op Poort naar het geluk zullen zijn?
Ik hoop dat ik het feel-good gevoel heb kunnen creëren bij de lezers. De herkenbaarheid, het meedenken met problemen en het slotsluk: allemaal ingrediënten voor een heel normaal gezin.
5. Wat kunnen we na Poort naar het geluk van je verwachten?
Er ligt een nieuwe roman te wachten op de plank bij de uitgever. Daarnaast ben ik met mijn derde familieroman bezig. Verder liggen er ongeveer 5 peuter-, kleuter- en jeugdboeken op onze plank die vanaf eind van dit jaar uit gaan komen. En er blijft telkens weer iets opborrelen waar ik iets mee wil gaan doen. Het einde is nog lang niet in zicht!
Recensie door Hebban
Het verhaal begint met Marlou, de vriendin/ex van Bas Heuting. Ze is boos op alles en iedereen. Net zoals Barbara, de oudste dochter in het gezin Heuting. Dat is geen prettig begin van het verhaal. Iedereen is boos op elkaar. Meer liefde en vreugde is duidelijk welkom.
De reden waarom Marlou boos is, is lastig te begrijpen. Dat haar situatie moeilijk is, is wel logisch. Maar waarom alles en iedereen moet boeten, dat snap je als lezer niet. Gelukkig ziet ze dit naarmate het boek vordert ook zelf in en wordt ze, net als Barbara, een fijner mens. Dit bevordert het leesplezier.
Pa Heuting lijkt een volger, iemand die tegen niemand in durft te gaan. Paul, zoals hij heet, maakt in het verhaal een enorme ontwikkeling door. De manier waarop zijn ontwikkeling en zijn geheim omschreven zijn, passen perfect bij een familieroman. Dit maakt de onnodige boosheid van eerdergenoemde dames goed.
Natuurlijk is er een geheim in de familie. Een geheim dat groot lijkt. Een geheim waar je als lezer naar snakt om te weten te komen. Helaas valt dit geheim heel erg mee. Eigenlijk is er weinig aan de hand. Dat is zonde, want juist de geheimen en de problemen die dat geheim met zich meebrengen maken een familieroman interessant.
Een ander minpuntje is de toevalligheid. Een gezin maakt wel heel erg veel mee in korte tijd. Dit komt de geloofwaardigheid helaas niet ten goede. Het is net te veel van het goede. Net iets te overdreven. De manier waarop het einde zich ontwikkelt voelt soms dan ook gekunsteld aan.
Poort naar het geluk bevat alle ingrediënten die een familieroman hoort te bevatten. Een prettige schrijfstijl, die je door het verhaal heen doet vliegen, ontwikkeling in personages, problemen in een familie en een geheim. Maar helaas is het geheim niet een geheim zoals je verwacht, of waar je misschien wel op hoopt.
Geschreven door Diana van Eynde
Recensie door Boekensalon
Marlou van Staverden kan door een auto-ongeluk - waarbij haar nu ex-vriend Bas aan het stuur zat - niet meer haar werk doen als hoofdverpleegkundige. Ze moet balend genoegen nemen met een administratieve functie in het ziekenhuis. In dat ziekenhuis ligt de zwangere Barbara, zus van Bas, en komt de eveneens zwangere zus Myrna te liggen na een ernstige kettingbotsing. Wanneer de derde zus Susan, ook zwanger, uit Kroatië overkomt, lijken allerlei familieproblemen de overhand te krijgen. Maar juist door het ongeluk van Myrna komen de gezinsleden bij elkaar, worden geheimen van vroeger bespreekbaar, is er een oplossing als het om de verpleging van de comateuze Bas gaat en begrijpen de zussen de rol van hun ouders waarbij met name de moeder het boetekleed moet aantrekken. Samen kunnen ze dan de poort naar het geluk openen. Een eigentijds verhaal - vol problemen - dat vlot wegleest. Het boek verschijnt als EllessyRelax (ontspannende hedendaagse familie- en liefdesromans voor vrouwelijke lezers). Vrij kleine druk.
Geschreven door H.W.L. Keus-Asveld
Recensie door Hebban.nl
Het begin van het verhaal van Poort naar het geluk lijkt een beetje een opsomming van bijna alle problemen die in het gezin Heuting spelen. En heel veel problemen lijken bij de moeder van dit gezin te beginnen. Ze zegt gehandicapt te zijn. Dat blijkt een likdoorn te zijn, waar heb je het dan over als je ene zoon in coma ligt en 3 dochters in verwachting zijn. Ze vergeet er helemaal van te genieten en doet er alles aan om de aandacht op zichzelf te vestigen. Alles om indruk te maken op de buitenwereld. Schone schijn in het oosten des lands.
Dan is Myrna ineens betrokken bij een heel groot auto ongeluk en het is maar de vraag of zij en haar ongeboren baby dit zullen overleven. Gevolg is wel dat de hele familie gedwongen wordt om elkaar onder ogen te komen. Helaas zonder resultaat want er speelt zoveel en niemand neemt het voortouw tot een van hen er echt genoeg van heeft en met de vuist op tafel slaat
Het verhaal is heel vlot geschreven en de lezer wordt snel betrokken bij de problemen in dit gezin. Elk huisje heeft zijn kruisje maar dit gezin heeft ze verzameld lijkt het wel. Tenminste, dat was een eerste indruk. Als je verder leest lijkt het alsof de problemen soms groter lijken dan ze in werkelijkheid zijn. De schrijfster maakt hierin een paar suggesties die later in het verhaal wat afgezwakt worden. Bijvoorbeeld als Myrna echt helemaal in de kreukels ligt maar het toch goed lijkt af te lopen of de geldzorgen van een van de andere kinderen waar ineens wel een oplossing voor is. Daar moet je als schrijver toch een beetje voor waken. Want het hoeft niet allemaal ineens goed af te lopen, zelfs niet in een familieroman. Ze vergeten bijna te genieten van het feit dat er drie nieuwe familieleden bijkomen. Dat is heel bijzonder en tegelijk ook verdrietig.
Wat ik prettig vond is dat de schrijfster heel duidelijk is in waar ze met het verhaal naartoe wil, de familiebanden aanhalen en dat kan niet zonder dat er zaken uitgesproken zijn. Diep respect voor diegene die met de vuist op tafel durft te slaan in dit gezin vol mondige vrouwen. Poort naar het geluk is een boek dat laat zien dat er (bijna) overal wel een oplossing voor zou kunnen zijn als je het maar deelt met diegene die je lief zijn.
Geschreven door Diane Kooistra
Recensie door Rachel leest
Een moeder met vier volwassen kinderen. Een vader die zich nergens mee bemoeid en zich achter de krant verschuilt en zogenaamd niks ziet. Moeder is zielig heeft een voetaandoening en wel een likdoorn. Ze is bang dat ze hierdoor in een rolstoel terechtkomt. Alles draait om haar, maar er gebeurt genoeg in dit gezin. De zorgen stappelen zich op om hun kinderen. Dit mooie verhaal is kort maar krachtig. Het boek bevat maar honderdvijftig pagina’s. Dit verhaal lees je in een zucht uit. Ik kon het boek niet aan de kant leggen. Ik wilde weten hoe dit verhaal afliep. Het boek ‘Poort naar geluk’ is zeker de moeite waard om te lezen.
Annebeth en Paul, de ouders van vier volwassen kinderen hebben genoeg zorgen. Thuis moeten ze Bas verzorgen, want deze heeft een zwaar ongeluk gehad en ligt in coma. Zijn vriendin Marlou heeft hen de rug toegekeerd en hij moet zelf vechten om weer te herstellen van hun zware ongeluk. Moeder heeft het zwaar. Ze zegt dat ze een voetaandoening heeft. Maar vader weet wel beter en geeft dan telkens als commentaar dat het een likdoorn is. De oudste dochter Barbara ligt in het ziekenhuis. Deze moet blijven liggen, omdat ze haar kindje kan verliezen door een vroeggeboorte. Ze verveelt zich en is dan ook een vervelende patiënt. En dan is er nog Suzan. Ook zwanger, maar deze woont met haar man in het buitenland. Myrna is de jongste dochter en houdt zich een beetje op de achtergrond met haar gezin. Na alle grote zorgen komt dit gezin bij elkaar en moeder vertelt dan haar verhaal hoe alles is, en hoe het vroeger was. Kunnen ze Annebeth vergeven? En toch weer een gezin worden? Dat is de vraag.
De schrijfster Kristin Rozema heeft een mooi en goed verhaal geschreven, en dat maar in honderdvijftig pagina’s. De pagina’s zijn goed vol geschreven. Ze heeft een aparte schrijfstijl, want ze weet de spanning goed op te bouwen. Dit gezin maakt veel mee. Iedere keer komt er weer iets bovenop. Komt het wel allemaal goed met hun kinderen? De zorgen worden steeds groter en vader die altijd zich stilhield, kan dit niet laten gebeuren. Het gezin kan zomaar uit elkaar vallen. Dan is er maar één iemand schuldig en dat is moeder Annebeth. Ik heb genoten van dit verhaal en kon ook het boek niet aan de kant leggen. Aangezien je wilt weten hoe het verder verloopt met dit gezin en of alles goed gaat komen. Houd je van familieromans? Dan is dit boek zeker de moeite waard om in het hoekje van de bank te kruipen en in het leven van familie Heuting te duiken. Ik weet zeker dat je zult genieten van dit verhaal.
Geschreven door Rachel
Recensie door Boekenbijlage
Poort naar het geluk vertelt het verhaal van Annabeth Heuting en haar gezin. Annabeth is moeder van vier volwassen kinderen en vindt dat ze een moeilijk leven heeft. Ze is gehandicapt door een voetaandoening en haar echtgenoot Paul bemoeit zich zo min mogelijk met haar en het gezin. Alle vier de kinderen zijn het huis uit als zoon Bas een auto-ongeluk krijgt en in coma raakt. Ze neemt de zorg voor Bas op zich en haalt hem weer in huis. Dochter Barbara ligt in het ziekenhuis om een vroeggeboorte uit te stellen, dochter Suzan zit met haar vriend in het buitenland en dochter Myrthe probeert zich zoveel mogelijk afzijdig te houden, althans volgens Annabeth.
Al lezende merk je dat deze Annabeth helemaal niet de zichzelf wegcijferende en zorgzame moeder is die ze aanvankelijk lijkt, maar komt ze juist over als een egoïstische vrouw die alles en iedereen naar haar hand wil zetten. Je krijgt begrip voor het gedrag van haar man en kinderen en vindt het niet zo vreemd dat ze zich af willen zetten tegen de grillen van deze vrouw. Het verhaal laat meerdere kanten zien en daardoor krijg je een goed beeld van de personen en waarom ze zo handelen.
Kirstin Rozema heeft een prettige stijl die lekker weg leest. Kleine kanttekening van mijn kant is, doordat elk gezinslid een eigen visie geeft over hun plaats in het gezin(met menig detail), er bij mij wat verwarring ontstond over de gezinssituatie. Ook vond ik dat er wel heel veel gebeurde. Ieder huisje draagt zijn kruisje, maar hier kwam wel heel veel op het bord van de familie. Alle drie de dochters hoogzwanger en alle drie met hun problemen en een zoon in coma. Op een gegeven moment vond ik het een beetje te veel om nog geloofwaardig over te komen, zoveel tegenslagen en ongeluk. Aan de andere kant zijn het wel deze tegenslagen die het gezin vormen zoals het is.
Aan het einde van het verhaal probeert de vader van het gezin de poort naar het geluk weer te openen (zoals hij het zelf letterlijk verwoordt), zodat ze na al die tegenslagen weer positief in het leven kunnen staan. Een goed gekozen titel dus bij het verhaal, want naar geluk streven we allemaal.
Het is de schrijfster gelukt om een verhaal neer te zetten waarbij uiteindelijk alles op zijn plaats valt en waarbij het einde een mooi afgerond geheel brengt. Al met al een prettige korte roman voor een paar uur leesplezier.
Geschreven door Conny Schelvis
Er is (nog) geen extra informatie beschikbaar.