Geertrude Verweij
ISBN 978-90-8660-306-0
Prijs €
Aantal pagina’s
Verschijnt mei 2016
Maxime en Celeste zijn zussen, maar de enige schakel tussen hen is Celestes twaalfjarige zoon Tijn, die regelmatig naar zijn tante vlucht als hij ruzie met zijn moeder heeft. Maxime vangt hem met liefde op, maar als de incidentele weekendjes langzaam veranderen in langere periodes, gaat ze zich steeds verantwoordelijker voelen voor dingen waar ze zich tot nu toe buiten hield. Hoewel ze normaal gesproken nogal mensenschuw is, moet ze om Tijns bestwil haar zelfgekozen isolement doorbreken en dat valt niet mee. Ze ontmoet zelfs twee mannen die veel voor haar gaan betekenen, maar wil ze haar voorheen zo rustige bestaan voor één van hen opgeven?
Ondertussen worstelt Celeste met haar gevoelens voor haar vriend Carl. Deze relatie lijkt dezelfde kant op te gaan als al haar voorgaande relaties. Zodra het serieus wordt, haakt ze meestal af. Maar wil ze deze man wel kwijt of is hij anders dan de rest?
Geertrude Verweij is in 1971 geboren in Huizen, waar ze tot haar 18e jaar woonde. Daarna woonde ze 10 jaar in Gouda. Nu woont ze in Zevenhuizen , waar ze samen met haar man een IT-bedrijf runt.
'Als dit zo blijft, verhuis ik weer,' mompelde Max, toen de bel weer ging. Ze kon ook de draadjes doorknippen en doen alsof ze niet thuis was, bedacht ze, toen ze de deur eindelijk bereikt had. En die dozen moesten ook echt ergens anders heen. Ze trok de deur open en zag Jonas staan, die verontschuldigend zei: 'Ja, sorry, daar ben ik weer. Maar deze jongeman belde bij mij aan, op zoek naar jou, en ik vond het niet verantwoord hem op dit tijdstip gewoon een deur verder te sturen zonder even te kijken of je wel thuis was.'
Max realiseerde zich nu pas dat het al helemaal donker was en keek naar de jongen die achter Jonas' brede rug vandaan tevoorschijn kwam. 'Tijn! Wat doe jij hier?'
'Ik kom op bezoek in je nieuwe huis. Mag dat soms niet?' Het klonk brutaal en opstandig, maar Max kende haar twaalfjarige neefje goed genoeg om de wanhopige ondertoon te herkennen. Maar ze zei luchtig: 'Natuurlijk mag dat. Kom binnen.'
Ze keek Jonas aan. 'Bedankt.'
'Hulp nodig?'
'Nee.'
Ze glimlachte om haar korte antwoord te verzachten, maar duwde daarna de deur dicht, zonder hem verder uitleg te geven. Hij had er tenslotte helemaal niets mee te maken.
In de huiskamer was haar neefje inmiddels op haar bureaustoel neergevallen. Hij wist dat hij niet aan haar computer mocht komen als er programmeercode op het scherm stond, maar ze kon aan hem zien dat hij niets liever wilde dan een potje gamen. En dat mocht dan ook bijna altijd. De gamers in haar vaste groepje hadden hem, na een summiere uitleg, geaccepteerd als één van hen. Niet alleen omdat ze zo aardig waren, overigens. Tijn was jong, maar enorm slim. Hij speelde de meeste van hen er regelmatig uit en het was leuk om hem bezig te zien met de quests in de game die ze zelf speelde. Zijn benadering was heel anders dan de hare, maar blijkbaar net zo effectief. Ze stonden samen bovenaan de ranglijst. Maar eerst moesten er een paar andere zaken afgehandeld worden.
'Weet je moeder dat je hier bent?'
'Nee.'
Ze maakte een gebaar naar haar mobiele telefoon die naast het toetsenbord lag. 'Bellen.'
'Waarom doe jij het niet?'
'Omdat ik er net zo min zin in heb als jij. En omdat ik niets te vertellen heb. Jij wel.'
'Ze wil toch altijd met jou praten.'
Dat was waar. Zo ging het meestal. Maar dat betekende nog steeds niet dat het niet zijn verantwoording was om te bellen. 'Natuurlijk. Maar ik wil dat jij de kastanjes uit het vuur haalt. Die liggen er tenslotte door jou.' Ze fronste. 'Rare uitdrukking eigenlijk, als je erover nadenkt. Wie legt er nou kastanjes in het vuur? En waarom zou je ze er dan weer uit willen halen? Of hebben we het hier over tamme kastanjes? Die kun je poffen, geloof ik. Maar dan lijkt het me nog niet handig om ze zomaar in het vuur te mikken.'
Tijn deed zijn mond open en ze zag aan zijn gezicht dat hij wel zin had om een oeverloos verhaal af te gaan steken waarin kastanjes en vuur een rol speelden. Ze schudde haar hoofd en duwde hem de gsm in zijn handen. 'Straks. Eerst bellen.'
Hij stak zijn tong uit en trok een lelijk gezicht, maar pakte toch haar telefoon aan. 'Mag ik daarna pizza bestellen?'
'Eerst bellen,' herhaalde ze. Was het eigenlijk wel goed dat hij al verwachtte dat ze games en pizza gewoon toestond? Moest ze niet opvoedkundiger te werk gaan? Maar dat was niet haar taak, vond ze. Hij kwam bij haar om even bij te komen van alle spanningen bij hem thuis. En dat waren er nogal wat. En trouwens, ze moest zelf ook nog eten en pizza was voor haar nu niet bepaald een uitzondering, al moesten ze even uitzoeken zijn waar in deze stad de lekkerste te koop waren.
'Mam wil je even spreken.' Tijn stak haar de telefoon toe. Ze trok een gezicht en pakte hem aan.
'Hoi Celeste.'
'Maxime.' Ze wou dat haar zus haar niet altijd bij haar volledige naam noemde. Het klonk zo deftig en ongezellig. Maar deze telefoontjes waren dan ook zelden gezellig. 'Wat nu?'
'Hoe bedoel je?'
'Ik kan niet weg, jij hebt geen auto en ik betwijfel of we hem bij Carl in de auto krijgen. Als Carl al bereid is om hem op te halen, want die heeft het ook wel even gehad met Tijns kuren.'
'Hij kan hier wel blijven slapen.'
Ze zag uit haar ooghoeken dat Tijn heftig gebaarde en op de kalender naar zondag wees. 'En hij mag van mij best blijven tot zondag. Kan hij mooi helpen mijn huis in te richten,' verzon ze spontaan, terwijl ze een giechel onderdrukte bij het zien van Tijns quasi verschrikte gezicht.
'We gaan hem niet belonen voor dit soort gedrag.' Ondanks haar ferme uitspraak klonk Celeste alsof ze het serieus overwoog. 'Al zou het misschien voor alle partijen beter zijn.'
'Carl en zijn kinderen zijn bij jou,' constateerde Max.
'Ja, en daar moet Tijn ooit aan wennen. Maar misschien is het nog te vroeg. Kan hij echt het hele weekend blijven? Is dat geen probleem voor jou?'
'Zoals ik al zei, hij kan me mooi helpen. Dat is meteen een goede straf.'
Tijn lachte breed en stak waarderend zijn duim op. Ze wisten allebei dat zijn moeder voor dat argument zou zwichten.
'Ja, misschien wel. Nou, goed dan. Zal ik hem dan zondagavond ophalen? Om een uur of half negen? Of liever eerder? Ik kan ook eerst bij jou langsrijden en dan Carl en de meisjes afzetten.'
'Nee, half negen is prima. Later mag ook.' Ze moest er niet aan denken Celestes nieuwe vriend en zijn overdreven meisjesachtige dochtertjes over de vloer te hebben. Trouwens, waar moest iedereen zitten? Ze had haar oude doorgezakte bank niet meeverhuisd en ze was er nog niet aan toegekomen om een nieuwe te bestellen.
'Goed, doe ik dat. O, hoe is de verhuizing gegaan? Ben je al een beetje ingericht?'
'Ja hoor, het begint erop te lijken,' loog Max. Tijn schudde ernstig zijn hoofd en keek dramatisch geschokt de kamer rond. Ze gaf hem een duwtje en draaide zich om. 'Ik moet ophangen, Celeste. Ik ben wat te eten aan het regelen voor Tijn. Dan zie ik je zondag.'
Ze verbrak de verbinding en legde de telefoon aan de kant. 'Ooit zul je toch aan Carl en de prinsesjes moeten wennen, Tijn.'
1. Gefeliciteerd met Alleen is maar alleen! Hoe voelt het nu je tiende roman is uitgebracht?
Hoewel ik mezelf probeer wijs te maken dat het eigenlijk niet anders is dan mijn negende was of mijn elfde zal zijn, voelt het toch wel als een mijlpaal. Wie had dat kunnen denken toen ik dat allereerste manuscript in een enveloppe stopte en op de post deed... Tien boeken is toch best een hele rij. Tegelijkertijd voelt het ook als een uitdaging. Op naar de vijfentwintig 😉
2. Je vertelde eerst dat je verhalen soms even laat ‘rijpen’. Hoe ging dat bij Alleen is maar alleen?
Bij Alleen is maar alleen duurde dat rijpingsproces zelfs langer dan normaal. In eerste instantie had ik al een heel stuk geschreven waarin het verhaal werd verteld vanuit het gezichtspunt van Max. Celeste was alleen maar een bijfiguur en kwam - door de onenigheid tussen de twee zussen - ook niet echt positief uit de verf. Maar het verhaal wilde niet echt lopen, dus liet ik het noodgedwongen een tijdje rusten, tot ik ineens besefte dat Celeste ook de kans moest krijgen om haar kant van het verhaal te vertellen. Dat hield in dat ik grote stukken moest toevoegen en andere delen moest herschrijven, maar ik denk wel dat het de juiste keuze was.
3. Voor de liefhebbers: blog je nog en wat kunnen we op je blog lezen?
Mijn blog ligt zo goed als helemaal stil op het moment. Ik ben aan het bedenken of en op welke manier ik er nog mee verder wil gaan.
Schrijfnieuwtjes deel ik nog wel en je vind er ook links naar mijn boeken en korte verhalen.
4. Wat kunnen we na Alleen is maar alleen van je verwachten?
Op dit moment ben ik nog nergens echt mee bezig, maar ik ben wel aan het nadenken over een nieuwe roman. Ook ben ik nog steeds van plan een serie korte verhalen te schrijven die dan via mijn blog te lezen zouden moeten zijn.
Recensie op Blije boekenwurm
Ik vind Alleen is maar alleen een leuk boek om te lezen. Geertrude schrijft lekker vlot. Het einde is anders dan ik had verwacht.
Geschreven door Anja
Recensie op de Boekensalon.nl
Maxime woont alleen, werkt vanuit haar eenvoudige huis als computerprogrammeur en is best tevreden met haar leventje. Haar zus Celeste hecht juist veel waarde aan een groot huis en dure kleding, zeker ook voor haar twaalfjarige zoon Tijn. Ze werkt te hard om dit te kunnen betalen en heeft daardoor te weinig tijd en aandacht voor Tijn en haar nieuwe vriend Carl met zijn twee dochtertjes. Daarom is Tijn veel bij zijn tante, met wie hij goed kan opschieten. Maxime krijgt ook steeds meer aandacht van twee mannen. Maar wat moet ze daarmee? Wie Tijns vader is, blijft lang een mysterie. Tijn kan daar maar moeilijk mee omgaan en maakt rare sprongen. Het boek speelt zich af in de huidige tijd. De karakters worden goed uitgewerkt. Hoogbegaafdheid, familierelaties en het fenomeen samengesteld gezin komen aan de orde. Het boek leest gemakkelijk weg. Voor liefhebbers van Hetty Luiten en Gerda van Wageningen.