Rood licht

Interview

Interview met Gerda van Wageningen naar aanleiding van haar boek “Rood licht”

In al uw boeken speelt romantiek een rol. Bent u zelf romantisch ingesteld of heeft het een andere reden dat u dit als een rode draad door uw boeken laat heenlopen?

Inderdaad speelt in al mijn boeken romantiek een rol. Romantiek is belangrijk in het leven, zeker in dat van vrouwen, het geeft er kleur aan. Zelf heb ik niets met boeken waarin geweld de hoofdrol speelt, maar ik zet niet zomaar een zoet verhaaltje neer. De personen in mijn boeken moeten zo veel mogelijk op “echte” mensen lijken.

Hebt u wel eens overwogen om een boek te schrijven met een heel andere insteek?

Eenmaal heb ik een roman geschreven met een andere insteek, een verhaal dat zich afspeelde in de zestiende eeuw. Mooi om te doen, maar ik schrijf het liefst boeken die voor een grote groep mensen toegankelijk zijn. Boeken die te ver in het verleden terug liggen, staan daarmee ook te ver van mijn lezers af.

Waar komt u voorliefde voor geschiedenis en psychologie vandaan?

Mijn interesse voor geschiedenis heb ik al vanaf mijn kindertijd. Ik had graag geschiedenis gestudeerd, maar ik ben nog van de generatie: jongens gaan voor. Langs een omweg gebruik ik mijn interesse om een stuk geschiedenis te schetsen, en dan vooral het leven van gewone mensen en de geschiedenis van de vrouw, hoe zij honderd tot hooguit honderdvijftig jaar geleden leefde, en ik schets graag de problemen die vrouwen destijds op hun weg vonden.
De interesse in psychologie kwam iets later, toen ik probeerde te begrijpen waarom mensen dingen in het leven doen of juist laten, hoe zij met hun problemen omgaan en proberen die op te lossen.

Zijn al deze ingrediënten ook weer terug te vinden in uw nieuwste boek “Rood licht”?

In “Rood Licht” is psychologie belangrijk, niet geschiedenis, want het is een hedendaagse roman met een modern thema. Een trein komt uren lang stil te staan op de rails, niemand kan erin of eruit, mensen zitten opgesloten. Wat doet dat met ze?

Hoe bent u tot dit verhaal gekomen?

Het idee kwam spontaan bij me op na een klein krantenberichtje, waarin een trein tot stilstand was gekomen. Ook reis ik zelf regelmatig met de trein, zoals onlangs nog naar Londen waar mijn jongste zoon woont, en dan merk je dat er toch regelmatig dingen misgaan.

Hebt u niet het gevoel dat er – na alle mediadrukte rond uw honderdste boek en na uw onderscheiding – een enorme druk op u is komen te liggen?

Nee, ik heb niet het gevoel dat er druk op mij is komen te liggen. Het is eigenlijk simpel: als mens altijd jezelf blijven. Het was wel heel leerzaam om dat allemaal mee te maken. Of er nu interviews zijn voor kranten, radio of televisie, ik vergeet steeds dat er anderen over mijn schouder meekijken en ben voor mijn gevoel gewoon met iemand in gesprek. Altijd interessant. Tegelijkertijd probeer ik overal mijn nek uit te steken voor het eenvoudig toegankelijke boek, voor een breed lezerspubliek. Dat kan het romantische genre zijn, maar ook chicklit of veel van de thrillers die verschijnen. Wat is er nu mis mee als mensen gewoon voor hun plezier lezen? Natuurlijk heb ik collega’s die neerkijken op alles wat niet als literatuur wordt gezien. Maar van mij mag dat, ik heb er geen last van en doe gewoon wat ik leuk vind om te doen. We zien het overigens niet alleen in de letteren. Een acteur kan spelen in een stuk van Shakespeare of een soap. Een zanger als Frans Bauer zingt heel anders dan een operazanger. Ook daar wordt verschillend naar gekeken. Maar we mogen toch ook meerdere genres leuk vinden? Zo is het met boeken ook. Ik herhaal steeds: ik kan niet schrijven zoals Mulisch dat deed, maar hij kon geen streekroman schrijven.

Hoe gaat u met uw bekendheid om? Werkt u naar een volgende mijlpaal toe?

Zoals ik al zei: onder alle omstandigheden mezelf blijven. Ik heb het grote voorrecht, dat ik schrijf voor mijn plezier, en daar hoop ik nog lang mee door te kunnen gaan.