Een hete kille zomer

Meer

Hélène Vijver wil mensen raken

Auteur: door Ewoud ten Kleij | zaterdag 23 juni 2012 | 09:26

KAMPEN – De nieuwe roman van de Kamper schrijfster Hélène Vijver is deels autobiografisch. Ze ging ervoor terug naar een eerdere periode in haar leven en raakte tijdens het schrijfproces min of meer haar eigen onderbewustzijn van die tijd aan. “Daar heb ik uit geput, met een fantasierijk verhaal eromheen.” Vijver is geen geboren Kampense.

De Friezin zwierf in haar leven door binnen- en buitenland en kwam uiteindelijk via onder meer Almere en Hengelo in Kampen terecht. Na een kort uitstapje naar Veenendaal – “De liefde die niet helemaal goed liep” – wist ze zeker dat ze terug wilde naar Kampen. “De oudheid en de behoudendheid van de gebouwen trekken me erg aan. En voor een natuurmens zijn de IJssel en het stadspark erg de moeite waard”, vertelt Vijver.
Juist die kwalificatie als ‘natuurmens’ bracht haar in het verleden naar de Pyreneeën, wat achteraf de aanleiding is geweest tot de nieuwe roman ‘Een hete kille zomer’. “Ik was 21 jaar en had geen cent te makken, maar was toen al een natuurfreak. In de bergen wilde men een verlaten boerderij opknappen voor toekomstig gebruik en tegen kost en inwoning kon je daar bivakkeren. Mits je de handen uit de mouwen stak.” De omstandigheden bleken allesbehalve florissant. Het kwik schommelde rond de veertig graden en de jongeren uit verschillende landen moesten achter een stuk landbouwplastic onder een stuk tuinslang om te douchen. Het had zo zijn effecten: “Ik werd zo ontzettend ziek, kreeg 41 graden koorts. Dat was echt mensonwaardig. Surrealistisch ook, op een gegeven moment had ik het gevoel dat mijn hele bewustzijn verdween. Dan denk je toch bij jezelf: Zo gaat het dus, als je sterft.”
Deze ervaringen heeft Vijver in haar nieuwe roman gecombineerd met het onderbewuste uit die tijd. Dromen, fantasieën. “Ik ben Lente (de hoofdpersoon, red.) niet. Het zijn herinneringen en nieuwe inzichten bij de gedachte aan toen. Maar natuurlijk zit er veel van mezelf in. Personages gaan leven, bij zowel een auteur als bij een lezer. Op een gegeven moment heb je dat niet meer onder controle.”
Een paar jaar geleden sprak Vijver tegenover deze krant de droom uit om deels rond te kunnen komen van haar auteurschap. Dat is nog niet gelukt. “Ik weet zeker dat ik het kan, maar het is heel moeilijk om door te breken. Dat overkomt maar een paar schrijvers”, weet ze realistisch. Naast het schrijven van boeken houdt ze zich onder andere bezig met het dirigeren van zes koren in de wijde regio en is ze actief als zangpedagoog. Een verbindende factor ziet ze wel. “Als kunstenaar wil je mensen ontspannen. Daar hoef je je neus niet voor op te halen. In mijn geval is er één grote overeenkomst: ik wil origineel zijn en mensen raken. Dat kan met een boek, maar ook met muziek.”