Ommekeer

OmmekeerSophie Ester
ISBN 978-90-8660-343-5
Prijs € 18,95
Aantal pagina’s 276
Verschijnt najaar 2017

… en wanneer de dreiging zachtjes is binnengeslopen en stukje bij beetje alle veiligheid doet vervagen, is optimisme het enige wapen dat nog rest …

Een arrestatie na een verkeersovertreding in San Francisco is het begin van een serie aanslagen. Het begint met de moord op de agent en zijn vrouw, vervolgens een overval op het bureau waar de arrestant gevangen zit. De overval is bijzonder gewelddadig: slechts een enkeling overleefd het. De dader ontkomt. Op de muur van het politiebureau staat met verf geschreven: Nobody messes with Robert Dayle!

Het is volkomen onduidelijk wie Robert Dayle is en wat zijn connectie met de vermoorde agent is. Maar vanaf dat moment maakt Dayle jacht op diens gezin. Waarom weet niemand. Hij is vastbesloten ze te pakken te krijgen. Een kat en muis spel volgt, wie is slimmer? Wie heeft de langste adem, wie zet de juiste zet? Wie speelt de laatste pion en zorgt ervoor dat Robert Dayle gestopt wordt.

Een actie met enorme gevolgen.
Een psychopaat versus een weerloos gezin.
Hun leven zal nooit meer hetzelfde zijn.

Ommekeer is het eerste deel van een vierdelige misdaadromanserie over het leven van Steven, Jamey, Robin, Vincent en Carol Vanhoven.

Het weekend voor ze op vakantie zouden gaan, gingen Carol en Benno samen een dag naar het strand.
Carol, die was gevraagd toch voor ze zelf op vakantie zou gaan een aantal dagen in te vallen voor collega's die op vakantie waren, moest die avond wel werken, maar ze zouden ruim op tijd terug zijn.
Ze gingen naar een rustig strand om ongestoord te kunnen praten over hun komende vakantie naar Portugal, maar Carol wilde ook open kaart spelen. Ze had haar geheim zolang voor zich gehouden dat ze het niet eerlijk meer vond tegenover Benno. Per slot van rekening wilden ze samen verder.
Voor ze haar verhaal begon gaf ze Benno een briefje met een telefoonnummer. 'Dit telefoonnummer is voor mij het belangrijkste nummer dat er bestaat. En met dit briefje leg ik letterlijk mijn leven in jouw handen...' Daarna vertelde ze haar verhaal.
Toen Carol alles had verteld bleef het een tijdlang stil. Er was een verschrikkelijke spanning voelbaar, vooral bij Benno. Carol wachtte angstig af hoe hij zou reageren, nu hij zo stil was.
Benno voelde een onmacht in zich opkomen; aan de ene kant moest het verschrikke lijk zijn je ouders en drie van je broers te verliezen en verder te moeten leven onder een andere naam. Ze was 17 jaar oud en had meer meegemaakt dan iemand in een heel leven zou moeten meemaken. En hij, drie jaar ouder dan zij, voelde alleen angst om in een leven te stappen waarvan hij geen weet had en zoals hij het alleen in films zag. Het grote onbekende beangstigde hem meer dan hij voor mogelijk hield. Dan kon hij nog een opleiding aan de politieacademie doen, hier kon niemand voor klaargestoomd worden. Angst kon je misschien wel verstandelijk omzeilen, maar nu hij er persoonlijk mee geconfronteerd werd, was het vele malen erger dan hij kon vermoeden.
Maar aan de andere kant had ze aldoor tegen hem gelogen! Wie was Carol Vanhoven eigenlijk? Was ze dezelfde persoon als Frances Jordan? Wat hing haar, maar natuurlijk ook hem nog boven het hoofd? En waarom maakte iemand jacht op hen, terwijl ze volhielden nergens vanaf te weten. Hij geloofde het eenvoudigweg niet! Hij stond op en liep naar de zee. Ze liep een stuk met hem mee, maar bleef achter hem.
'Ik ben geschrokken, Frances,' zei hij kalm, 'maar ik ben ook boos! Ik vertrouw je, dus waarom vertrouwde je mij niet eerder?
Ik moet dit echt verwerken, kan ik je wel vertrouwen of speld je me straks weer iets op de mouw?'
Machteloos zag Carol hem richting de parkeerplaats vertrekken.
'Probeer je in mijn situatie in te leven en denk dan eens na,' riep ze hem nog na, maar hij was al uit haar zicht verdwenen. Ze zuchtte eens diep. Bedankt Dayle, dat je me ook dít nog aandoet na al die jaren. Hoe moest ze hier nu mee verder?
Ze liep terug naar de plek waar zijn auto stond en zag tot haar grote verbijstering dat Benno was vertrokken, zonder haar. Dit was te erg voor woorden. Natuurlijk: hij moest aan het idee wennen, begrijpelijk genoeg. Maar hij liet haar achter zonder pardon. Ze werd woedend. Dit was wel het toppunt! Eigenlijk had ze ook moeten wachten hem het telefoonnummer van Jamey te geven. 'Voor het geval er iets met me is en als er problemen zijn waar je niet meer zelf uitkomt, bel dan Jamey,' had ze hem gezegd toen ze hem even daarvoor haar levensverhaal vertelde en eigenlijk had ze erbij moeten zeggen dat dat alleen gold als hij bij haar bleef. Maar hij was nu te ver gegaan. Haar laten staan op het strand, hoe durfde hij!
Ze pakte haar spullen bij elkaar en liep naar de dichtstbijzijnde bushalte. Ze was heus wel in staat om zelf thuis te komen. Wat een geluk dat ze haar eigen woonplek had en nu niet terug moest naar zijn ouders. Ze wilde voorlopig niemand van die familie zien. Benno zou door het stof moeten, wilde ze hem vergeven. Ze liet zich niet zomaar uit het veld slaan door een man. Ze was niet voor niets opgegroeid tussen de mannen en had zich altijd staande weten te houden. Ze was sterk genoeg om het in haar eentje te redden!

Ze was die avond ruim op tijd op haar werk. Ze werkte maar miste de passie die ze normaliter had. Tegen het einde van haar shift werd ze toch wat nerveus. Zou Benno haar ophalen zoals gewoonlijk? Wilde ze dat hij haar ophaalde? Nee! Ze wilde hem laten zien dat ze niet afhankelijk was. Ze overlegde met haar teamleider dat ze iets eerder weg wilde en kon zonder problemen een kwartier vroeger dan normaal vertrekken. Ze zou naar de bushalte lopen en de laatste bus naar huis pakken. Het kwam allemaal wel goed met haar. Ze was niet voor één gat te vangen!
Tot haar grote verbazing stond Roy Braedle bij de ingang te wachten.
'Wat doe jij hier?' vroeg ze hem verbaasd en ze hoorde tot haar grote verbazing dat hij op haar gewacht had. Meteen sprongen haar nekharen overeind. Een scherpe paniek maakte zich van haar meester. Dit is niet goed Carol! Wat wil die gast van je? Wat gaat hij doen? Waarom zou iemand van een uitzendbureau zo laat op de avond naar je toekomen? Wie is het, wat wil hij? Kan ik nog wegkomen? Wie hoort me als ik ga gillen? Maar in plaats van te gillen en hard weg te rennen stond ze stokstijf stil en kwam er geen geluid over haar lippen. De paniek had haar verlamd en ze stond apathisch te wachten op wat ging komen. Maar plotseling kwam ze tot het besef dat ze iets moest doen in plaats van hier lijdzaam af te wachten. Het gillende stemmetje in haar hoofd zei haar dat dit Dayle kon zijn. Dayle die was gekomen om haar te vermoorden. Een wetenschap, waaraan ze niet wilde toegeven.
Ze kon niet anders dan het te ontkennen en nu net te doen alsof er niets aan de hand was, hoe groot haar paniek ook was. Eenmaal in paniek was ze niets meer waar. Oké, ze was hulpeloos. Maar wanneer ze rustig naar de bushalte liep en deed alsof er niets aan de hand was, zou ze misschien meer kans hebben op redding, als hij iets geks deed.
'Ik wilde je nog even spreken voor je op vakantie gaat,' zei hij kalm en liep met haar mee toen hij merkte dat ze richting bushalte ging.
'Ik werk nog een hele week, waarom niet overdag?' vroeg ze hem nu ongerust, met een rare stem van de angst. Er was iets aan zijn houding dat haar deed rillen. Nee, niet iets. Alles!
Hij ging niet in op haar vraag maar pakte haar bij haar arm en trok haar mee naar de parkeerplaats, waar het nu erg stil was.
'Wat wil je van me? Wie ben je?' gilde Carol nu, maar hij legde zijn hand over haar mond. Ze schopte en trapte van zich af, maar raakte hem niet. Ze worstelde om los te komen, maar hij was te sterk. Het besef dat ze ging verliezen kwam als een mokerslag aan. Dayle zou haar ook pakken. Hij was het, geen twijfel mogelijk. Zie je wel Carol! Vluchten naar de andere kant van de wereld had geen zin. Ze krijgen je toch te pakken, zie je wel!
'Niemand kan je horen en je vriendje is er niet om je op te halen.Hij heeft een lekke band, dus je hoeft niet op zijn komst te rekenen. Maar hij komt vast en zeker ook niet na vanmiddag, denk je wel? Heb je Benno soms verteld wie je werkelijk bent, Carol?' ging Robert door op sarrende toon.
Carol stopte even acuut met haar geworstel en staarde hem toch nog geschrokken aan. Toen probeerde ze zich weer los te rukken en kreeg zijn hand van haar mond af. Ze vroeg met trillende stem, eigenlijk het antwoord wel wetend: 'Wat bedoel je, hoezo 'Carol'?'
'Ken je de naam Dayle nog? Dayle, zoals voor het ongeluk van je vader? Robert Dayle, zoals de letters in Roy Braedle? Dayle, die je broers te pakken had?' treiterde hij verder en duwde haar tegen een geparkeerde auto aan. Het was een grote SUV en door de grootte van de auto kon niemand hen zien. Ze keek verwilderd om zich heen en hij zag in het licht van een lantaarnpaal hoe ze wit werd van schrik. 'Wat wil je van me?'
'Jij gaat me eerst iets vertellen en daarna ga ik ervoor zorgen dat jij nooit meer gaat praten,' zei hij en keek even over de parkeerplaats. Op dat moment greep Robert haar T-shirt vast en trok haar naar zich toe. 'Wat weten jullie over me? Wat heeft je vader verteld? Welke leugens heeft je vader doorverteld? Wat? WAT? Zeg het me!' schreeuwde hij. Hij rammelde haar door elkaar. 'Waar zijn je broers? Waar zijn ze gebleven? Vertel het me! Nu!' siste hij in haar gezicht, maar aan haar blik zag hij dat ze niets wist.
Ze keek mogelijk nog verbijsterder dan ze al deed. Waar had hij het over? De blik in zijn ogen verlamde haar. Een krankzinnige stond voor haar, een psychopaat! Het monster uit haar ergste nachtmerries. De paniek golfde door haar lichaam, zo erg dat het voelde of ze moest overgeven. Maar ze kon hem alleen maar aankijken kijken in die donkere koude en wellustige ogen van hem. Diepliggende ogen, waarin ze genot zag. Hij genoot van wat hij deed. Het was onmenselijk.Wat seconden duurde, leken uren te zijn. Het enige dat haar brein nog registreerde was een allesomvattend gevoel van angst. Ze was overgeleverd aan een monster en dat monster beleefde zijn mooiste momenten. Hij wist vrij snel dat hij niets van haar kon verwachten. Er zou geen antwoord komen. Hij wachtte niet meer en griste een mes uit zijn zak. Onmiddellijk stak hij toe. Nogmaals en nogmaals.
Carol zakte tegen hem aan en de hand die hij vliegensvlug over haar mond had gedaan zorgde ervoor dat ze geen kik gaf. Hij voelde vlug in haar hals of hij nog een hartslag kon vinden, maar hij voelde niets. Ze was dood!
Om geen bloed op zich te krijgen duwde hij haar met kracht van zich af en liet haar op de grond vallen. Ze viel met een klap tegen de grote auto aan en zakte op de grond. Hij duwde haar met volle kracht met zijn voet iets onder de auto, zodat ze niet direct zichtbaar was. Hier zou voorlopig niemand haar vinden, tot iemand haar zag.
Nu was het voor Robert zaak dat hij snel handelde. Wilde hij tijdwinst, dan moest hij onmiddellijk naar het vliegveld en ervoor zorgen dat hij wegkwam. Dankzij zijn open ticket, zou het geen probleem moeten zijn een vlucht te boeken. Voor men in de gaten had dat hier een moord was gepleegd, was hij allang gevlucht. Op dat moment zou hij al bijna in het vliegtuig kunnen zitten.
Hij controleerde vluchtig zijn pak en constateerde dat er geen bloed op zat. Toen hij nogmaals achteromkeek was hij tevreden; niemand zou vermoeden dat hier zojuist een misdaad was gepleegd. Daarna stapte hij in zijn auto en verdween hij van het toneel.

Gefeliciteerd met je Thrillerdebuut bij uitgeverij Ellessy! Onder je eigen naam Kirstin Rozema heb je al meerdere feelgoodromans en kinderboeken gepubliceerd. Waarom heb je ervoor gekozen om nu het pseudoniem Sophie Ester te gebruiken?
Ommekeer is een compleet ander genre dan mijn feelgoodromans. Het is dan wel een roman, maar er zit veel kwaadaardigheid in dit boek. Ik ben een heel ander mens wanneer is misdaad schrijf, dus daar mocht ook een andere naam bij. Sophie Ester is overigs de naam van mijn oma die helemaal geen romans of misdaad las. Normaliter gebruik ik namen uit mijn familie of kennissenkring in mijn romans, maar dat kon hierbij niet. Ik vond het daarom wel een goed idee om mijn oma zo te herdenken.

Wat moeten de mensen echt weten over Ommekeer?
Ommekeer is mijn kindje, zoals dat zo mooi gezegd wordt. Lang voor ik serieus met schrijven begon, was dit manuscript al in wording (het allereerste begin stamt uit 1991!). Het verhaal is in de jaren gegroeid, veranderd, omgegooid en verstevigd. Alle feiten heb ik nageplozen, eerst in de bibliotheek van Zwolle tot nu online en met hulp van de rechtsprekende macht, om er voor te zorgen dat ik de feiten correct heb. Ik ken de personen door en door en weet niet hoe het verder moet met de misdaadromans wanneer deel 4 straks definitief klaar is, hahaha.

Wat was de grootste uitdaging tijdens het schrijven van Ommekeer?
Dat is best een moeilijke vraag. Eigenlijk wilde ik er vooral voor zorgen dat het verhaal niet te lief werd, te zoetsappig of te aardig. Het is (vooral) een verhaal over mannen en dat is soms best lastig. Maar dat is volgens mij wel gelukt nadat een lezer me vol ongeloof aankeek en zich afvroeg waar ik dit vandaan haalde.

Wat kunnen de lezers na Ommekeer van je verwachten?
Het verhaal gaat verder. Deel 2 heet Zijdelings en gaat verder waar Ommekeer eindigt. Daarna volgt Tegenwind en het laatste deel heet Terugkeer. De titels geven al een beetje weg waar ik naartoe ga met de verhaallijn. Deel 4 is zelfs mysterieus, maar dat heeft een goede uitleg. En daarna... tja... wie weet!

Recensie op Jaimy’s Eat Sleep Read

Van begin tot eind wordt uit de doeken gedaan hoe het de kinderen vergaan is nadat ze in het WitSec terecht kwamen, en wel op een aparte wijze.
Zusje Carol heeft namelijk besloten een boek te schrijven over hun tumultueuze leven en via deze weg lezen wij dan ook hun levensverhaal.
Hoewel de spanning er gelijk in zit en ook de manier van vertellen leuk gedaan is, is het moeilijk om echt in het verhaal te komen. De schrijfstijl pakt me niet echt.
De zinnen lijken niet altijd lekker door te lopen en hier en daar komt een foutje de hoek om kijken. Het vloeit niet lekker door waardoor ik meer dan eens het boek aan de kant leg om het daarna toch weer op te pakken omdat de verhaallijn me wel degelijk bezig houdt.
Want ook binnen de WitSec blijken de kinderen niet veilig en ook naarmate de tijd verstrijkt blijkt het gevaar nog steeds op de loer te liggen.

Hoe verder het verhaal vordert hoe verder het me meetrekt en ik er echt achter wil komen hoe het verder gaat en nog belangrijker: wie Robert Dayle is en waarom hij nog steeds achter de kinderen aan zit.
Gaandeweg leren we eerst iedereen één voor één kennen. Elk hoofdstuk is gewijd aan het leven van een van hen en zo krijgen we een heel breed beeld van hoe het iedereen vergaan is. Het is leuk om ze allemaal te leren kennen en te zien dat hun band, ondanks alles, nog steeds heel sterk is.
Toch gaan er ook veel geheimen schuil in hun levens. Niet alleen doordat ze tegen bijna niemand echt eerlijk kunnen zijn over wie ze daadwerkelijk zijn, maar ook onderling wordt er veel niet uitgesproken. Allemaal onder het mom van: Safety first, maar er wordt reikhalzend uitgekeken naar het moment waarop alles zal uitkomen.
Sophie Ester heeft stuk voor stuk sterke personages neergezet, maar ze is ook zeker hun menselijke en gevoelige kant niet vergeten.

Ommekeer is echt een verhaal waarbij je geen idee hebt hoe dit af zal gaan lopen. Welke kant draait het uit en komt wel echt alles goed? Het is zeker de moeite waard om doorheen te worstelen want het plot blijkt heel diep te gaan. Er is dus niet alleen sprake van veel actie en spanning, maar er komt zeker ook een stukje psychologie bij kijken.
Ondanks dat ik er echt even in moest komen en heel erg moest wennen aan de schrijfstijl ben ik blij dat ik doorgelezen heb en het begin van deze interessante serie heb mogen ontdekken.
Ik kijk uit naar het tweede deel!

4 sterren

Geschreven door Jaimy Smeets


Recensie op Onlybyme

Sophie Ester is het pseudoniem van Kirstin Rozema waarvan ik vorig jaar een boek heb mogen lezen. Met Ommekeer heeft ze een goed boek neer gezet dat de lezer echt weet te pakken.

Ommekeer wordt voornamelijk vanuit Carol verteld. Ze wil haar levensverhaal op papier hebben staan en vertelt vanuit haar broers en haar eigen leven de gebeurtenissen vanaf de aanslag op hun ouders. Pas aan het eind van het boek wordt de titel duidelijk. Deze is heel goed gekozen en past helemaal bij het boek.

Ik weet zeker dat ik de vervolgdelen van Ommekeer wil ga lezen. Ik wil, nee ik moet, weten waar het tweede deel naar toe gaat! Het idee om op deze wijze een spannend boek te schrijven is wat mij betreft geslaagd.

De personages worden goed uitgewerkt en kunnen zeker nog groeien in de volgende 3 delen. Als Sophie Ester op deze wijze de pen kan blijven bedienen, weet ik zeker dat er nog een hoop spannende leesuurtjes aan zullen komen.

Laat het tweede deel maar snel uitkomen!

Geschreven door Antoinette


Recensie op Vrouwenthrillers.nl

In Ommekeer blikt Carol in boekvorm als jongvolwassene terug op het roerige leven van haar en haar broers dat ingrijpend veranderde toen ze haar ouders op 9-jarige leeftijd verloor als gevolg van een autobom. Dit zorgt daadwerkelijk voor een ommekeer in hun leven, zoals de titel al aangeeft. De hoofdstukken worden afwisselend in het heden en verleden geschreven. Carol is inmiddels volwassen en wil een boek schrijven over haar leven en dat van haar broers. Voordat ze weer aan een nieuw hoofdstuk begint, reflecteert ze kort op de situatie. Dit is een origineel gekozen opzet. Vanaf het moment dat hun ouders omkomen, raakt het leven van de kinderen Vanhoven in een stroomversnelling. Aangezien ook zij bedreigd worden, worden ze geplaatst in een getuigenbeschermingsprogramma en verhuizen halsoverkop naar New York. Daar leiden ze een redelijk goed leven totdat de moordenaar van hun ouders ze daar weet te vinden. Opnieuw moeten ze verhuizen, maar deze keer blijven ze niet bij elkaar en waaieren uit over de hele wereld. Carol is inmiddels een middelbare scholier en neemt deel aan een uitwisselingsprogramma in Nederland. Ze bewaart haar eigen verhaal en terugblik tot het eind van het boek en vertelt eerst hoe het haar broers allemaal vergaan is.

Sophie Ester is het pseudoniem van familieroman-schrijfster Kirstin Rozema, dit is haar debuut als thrillerauteur. De ervaren hand van een auteur van familieromans en kinderboeken is duidelijk merkbaar. Er wordt veel aandacht besteed aan met name het karakter van Carol en aan de familiebanden. Ommekeer is geschreven in toegankelijke taal en de auteur weet zich goed in te leven in de karakters van kinderen, pubers en jong-volwassenen. De spanningsopbouw laat hier en daar wat te wensen over en over de motieven van de dader wordt weinig prijs gegeven. Hoe hij de kinderen steeds weer weet te vinden, blijft onduidelijk. Daardoor neigt dit boek soms meer naar een roman dan naar een echte thriller. Ook de plot is niet geheel geloofwaardig en komt vooral behoorlijk uit de lucht vallen. Aan spanningsopbouw heeft ze nog wel wat te winnen, maar daar is dan ook nog ruim de tijd voor, omdat dit het eerste boek is in een serie van vier over de kinderen Vanhoven.

Geschreven door Nynke


Recensie op Passie voor boeken

Sophie Ester is het pseudoniem van Kirstin Rozema, auteur van kinderboeken en feelgoodromans. De keuze voor een pseudoniem is omdat Ommekeer een compleet ander genre is. Ommekeer is het eerste deel uit de reeks van een vierdelige misdaadserie.

De cover is uitgevoerd in roomwit en er staat een strop op afgebeeld. In de titel zijn twee e’s omgedraaid waardoor de titel extra aandacht trekt. Als het boek is gelezen dan krijgt de strop zijn betekenis. Het voelt alsof ze voortdurend met een strop om hun nek lopen, de angst die almaar met hun meereist en hun niet wil loslaten.

De uitgebreide proloog van Ommekeer wekt voldoende nieuwsgierigheid op om de rest van het verhaal te willen lezen. Daarna staat het verhaal ook geen moment stil door de vele ontwikkelingen. De kinderen Vanhoven, Steven, Vincent, Jamey, Robin en Carol zijn voortdurend in gevaar en als het bijna mis gaat zijn ze gedwongen apart van elkaar te gaan leven.

Het spanningsniveau in Ommekeer is hoog. De dader die jacht op hun maakt zorgt ervoor dat ze almaar in angst leven en voorzichtig moeten zijn in hun doen en laten. Het leven gaat door, en hun carrières ook. Maar het is moeilijk, want ze kunnen niet echt zichzelf zijn. Ze leven onder andere namen en tegen hun nieuwe vrienden en soms zelfs geliefden moeten ze de waarheid verdraaien. Ook mogen ze geen contact meer met elkaar hebben en het gemis naar elkaar is pijnlijk. En dan is er de angst, de onrust en soms zelfs paniek, gevoelens die de auteur tastbaar op papier heeft gezet.

In Ommekeer is de ervaring met het schrijven van feelgoodromans goed te proeven. Alleen heeft de auteur nu spanning toegevoegd waardoor er een mooie mix is ontstaan. Een combinatie van feelgood en misdaad maakt dit boek tot een intrigerende misdaadroman die door de vlotte schrijfstijl en de vele wendingen lekker wegleest. Spanning maar daarnaast is er ook veel romantiek in de levens van de Vanhovens. Ieder personage komt uitgebreid aan bod en hun karakters worden prima uitgewerkt. Hierdoor wordt er een goede band gesmeed en komen ze dicht bij je te staan. Symphatieke mensen, levensechte personages, een familie die je in je hart sluit.

Het einde van het verhaal maakt alleen maar nieuwsgierig naar het volgende deel, want ondanks een positief bericht zal dit zeker nog wel een staartje krijgen. De eerste stappen die de auteur in dit genre heeft gezet smaken naar meer, een veelbelovend begin van deze misdaadreeks.

4 sterren

Geschreven door Wendy Wenning


Recensie op Hebban

Een gewone verkeersarrestatie is de aanzet voor een reeks gebeurtenissen die grote gevolgen hebben voor de 5 kinderen van het gezin, Het ene moment worden hun ouders voor hun ogen vermoord en daarna krijgen ze een nieuwe identiteit en een leven zonder elkaar. Wat ik waardeer aan dit verhaal is dat Sophie Ester niet vergeten is dat het in dit verhaal om vijf kinderen gaat, die de puberteit nog door moeten met eigen gevoelens, gedachten en acties die bij hun leeftijd passen.
Ze schikken zich niet zonder slag of stoot in hun nieuwe leven maar doen soms ook gewoon iets “doms” Nee, het is niet slim om even met je broer te bellen maar ik kan mij het gemis zo voorstellen. Natuurlijk wil je diegene waarvan je houdt vertellen dat je eigenlijk heel anders heet maar kun je hem wel vertrouwen? Dat gedeelte komt iets beter uit de verf dan de gedeeltes over de aanslagen.
De psychopaat Robert Dayle zit hun ondertussen op de hielen en de spanning wordt opgevoerd en het boek wordt met elk hoofdstuk beter.
Alle ingrediënten voor een goede thrillerserie zijn aanwezig en worden ook benut. Sophie Ester blijft bij haar verhaal en neemt je door het gebruiken van de personage Carol als verhalenverteller mee naar de gebeurtenissen van het gezin Vanhoven.
Het enige waar ik blij om was na het lezen van ommekeer is dat er nog 3 delen zullen volgen want net als Carol ben ik nog niet klaar met dit verhaal. Ik denk wel dat Sophie Ester door het schrijven van de volgende delen en dat ze daardoor zal groeien in het schrijven van misdaadromans.

4 sterren

Geschreven door Diane Kooistra


Recensie op Hebban

Wat een pakkend verhaal wordt hier neergezet in Ommekeer. Carol Vanholen neemt je vanaf de proloog mee in haar familieperikelen en alle ellende wat daar bij komt kijken. Het overkomt ze, waarom is dat dan en de gevolgen zijn groot voor haar en haar broers. Het switchen van het heden naar het verleden door middel van de stukken die Carol schrijft is aan de ene kant heel mooi gedaan. Aan de andere kant is het soms ietwat warrig en geeft het spoilers weg voor het vervolg van het verhaal. Dit haalt de factor spanning ietwat onderuit, maar het blijft echter aan alle kanten een intrigerend verhaal wat je wil blijven volgen. Er worden namelijk ook teasers uitgedeeld en daar houden we van.

Qua schrijfstijl leest het heerlijk weg. Ester hanteert een beschrijvende pen waar ik wel af en toe een daadwerkelijk dialoog mis. De personages staan als een huis en worden mooi neergezet. Af en toe vliegt het qua geloofwaardig ietwat de bocht uit. Wanneer een hart weer begint te kloppen door een val tegen een auto, c.q. smak tegen de grond, dan vind ik dat net even wat minder mooi bedacht. Zo waren er nog wat zaken waar ik even mijn bedenkingen bij had.

Ester werkt vervolgens naar een prachtig einde toe. Prima plot en een geweldige afsluiting van het eerste deel van deze misdaadserie. De titel komt fantastisch tot zijn recht en er liggen volop openingen voor het tweede deel!

Drie en halve sterren voor Ommekeer.

Geschreven door Karin Meinen


Recensie op Thrillers and More

Ommekeer is een misdaadroman die zeker door kan gaan voor een psychologische thriller. Angst, spanning, diepgang, beklemming zijn termen die zich vanaf de eerste tot de laatste bladzijde in de greep houden. Geen beschrijvingen van bloederige taferelen, als dat je voorkeur heeft moet je Ommekeer niet gaan lezen.

Sophie Ester is er wat mij betreft in geslaagd om een bizarre familietragedie te vertalen naar een aangrijpende emotionele spannende familiethriller. De schrijfstijl maakt je nieuwsgierig, het verhaal wordt letterlijk geschreven vanuit Carol, de enige dochter die de bizarste tijd uit haar leven op papier heeft gezet. Elk hoofdstuk bevat een schuingedrukt deel dat door Carol wordt verteld, daarna wisselen episodes uit het heden en verleden zich af waardoor je helemaal mee kan leven met het gezin.

De ontknoping is geruststellend, voor mij een gesloten einde waardoor ik geen idee heb wat we in het volgende deel kunnen verwachten. Als ik het boek uit heb, bekijk in nogmaals de kaft en is het touw voor mij een strop die steeds verder aangetrokken wordt. Om antwoord te krijgen op de vraag of de strop aangetrokken wordt of dat er ruimte ontstaat moet je Ommekeer zelf gaan lezen. Een debuut dat zeker smaakt naar meer.

Ommekeer is voor mij welverdiend 4 sterren waard.

Geschreven door Bianca Maartense


Recensie op Hanneke Tinor-Centi

‘Ommekeer’ is een zeer verdienstelijk debuut. Ester weet een plezierige schrijfstijl te combineren met een spanningsboog die de lezer geboeid weet te houden. De opbouw van het verhaal is hier en daar wat voorspelbaar; de personages zijn daarentegen weer goed gekarakteriseerd.

“Het gevaar dat ze ontdekt zouden worden hadden ze absoluut onderkend. Ze hadden geen mogelijkheid om elkaar te bellen of te schrijven. En bovendien: Carol was niet ingelicht over hoe de situatie werkelijk in elkaar zat.”

Kortom, een heel aardig debuut van deze –vooralsnog mysterieuze- auteur die schuilgaat achter het pseudoniem ‘Sophie Ester’. De potentie qua verhalend vermogen is er zeker en, gezien het feit er nog meer delen volgen, is de hoop dat Ester ‘groeit’ zeker niet ongegrond.

Geschreven door Hanneke Tinor-Centi