Donkere ogen

Donkere ogenJosé Vriens
ISBN 978-90-8660-346-6
Prijs € 18,95
Aantal pagina’s
Verschijnt najaar 2017

Eline (38) wordt overvallen in haar woning op het moment dat haar twee kinderen bij hun vader zijn. Dit leidt ertoe dat ze bang wordt en niet meer alleen op straat durft te komen. Voor de kinderen moet ze verder en langzaam gaat het beter. Als ze een man leert kennen voor wie ze gevoelens krijgt, durft ze weer voorzichtig te genieten van het leven. Totdat hij opeens verdwijnt. Dan blijkt er veel meer te spelen dan Eline kon vermoeden.

Die ogen waren het enige wat ze van hem zag. Grote donkere ogen die haar met een hypnotiserende kracht aan leken te kijken. De rest van zijn gezicht werd bedekt door de bivakmuts. Ze had hem niet eens binnen horen komen. Opeens was hij daar en zat hij boven op haar. Met één hand hield hij haar armen boven haar hoofd op het bed gedrukt. Met de andere begon hij aan haar nachthemd te trekken.
Elines angst werd nog groter op het moment dat ze besefte wat hij wilde gaan doen. Dat zou haar niet gebeuren! Niet lijdzaam toegeven aan wat die kerel wilde! Al moest ze het met de dood bekopen, ze weigerde zich als een willoos ding te laten verkrachten.
Angst voedde haar woede en leek haar kracht te geven. Eline begon te krijsen en roepen zo hard ze kon. Iemand moest haar toch horen. Hoewel zijn gewicht en het dekbed haar behoorlijk belemmerden in haar bewegingen, begon ze heftig onder hem te kronkelen. Het lukte om haar benen omhoog te schoppen en ze ramde haar knieën hard tegen zijn rug.
Vloekend deed hij een poging haar onder controle te houden. Zijn handen verplaatsten zich nu naar haar keel en drukten die dicht om haar zo te dwingen stil te liggen. ‘Kappen, bitch! Houd je kop dicht of ik vermoord je!’
Eline bleef vechten, ze wilde niet toegeven aan die doodsangst gewurgd te worden. Het gegil ging over in een rochelend geluid. Maar haar handen waren nu vrij en ze klauwde naar zijn gezicht. Zijn ogen. Kwetsbaar en bloot. Knieën ramden. Nagels deden een aanval op zijn ogen. Nu was het zijn beurt om te krijsen.
Op datzelfde moment drong het geluid van de deurbel tot haar door.
Iemand had haar gehoord! Dat gaf haar de moed om door te vechten. Die schoft die bij haar had ingebroken zou hier niet mee wegkomen.
Hij liet opeens haar keel los en gaf haar een harde klap tegen haar hoofd waardoor Eline het gevoel had dat het loskwam van haar nek.
Versuft bleef ze liggen.
Het duurde even voordat ze besefte dat haar belager niet meer op haar zat. Met een paar stappen was hij bij het slaapkamerraam, rukte het open en stapte naar buiten op het platte dak van de aanbouw.
Naar adem snakkend en trillend over haar hele lichaam bleef ze liggen.
De bel bleef rinkelen.

Je schrijft meerdere boeken per jaar. Kun je ons vertellen hoe je dat voor elkaar krijgt
Door streng voor mezelf te zijn en strak vast proberen te houden aan een minimum aantal woorden dat ik per dag moet schrijven. Wat lang niet altijd lukt, spijbelen mag best een keer, toch?

Hoe kwam je op het idee voor Donkere Ogen?
Een inbraak in je huis terwijl je op dat moment thuis bent, lijkt me verschrikkelijk om mee te moeten maken. Ik heb het zelf gelukkig nog nooit meegemaakt, maar ik kan me goed voorstellen wat dat met je doet.

In welk personage van Donkere Ogen herken je jezelf het meeste en waarom?

Ik herken mezelf niet direct in een personage. Mijn pogen is altijd om juist over dingen te schrijven die ik zelf niet heb meegemaakt, maar vanuit de ogen van de hoofdpersonen te kijken en te reageren op de situaties waarin ze komen te staan. Het leeft wel in mijn hoofd, maar ik laat ze vaak anders reageren dan ik zelf zou doen.

Wat kunnen we na Donkere Ogen van je verwachten?
Dit najaar verschijnt 'Morgen is alles anders' bij uitgeverij Z&K. En in het voorjaar komt mijn 40ste boek bij Ellessy uit dat nu nog als werktitel heeft 'Een goed team'. Of het zo blijft heten weet ik nog niet. Maar 40 is wel een mooi getal om er een kleine feestje van te maken.

Lezersrecensie op Hebban

Donkere ogen van Jose Vriens is een vlot geschreven boek met een goede spanningsopbouw. Ik vind de vrouwelijke hoofdpersoon wel een beetje naief. Kennelijk is ze erg onder de indruk van man met de donkere ogen. Het boek krijgt een wending die ik als lezer niet aan zag komen. Ik ben benieuwd naar het vervolg.

Geschreven door Petra Heckman


Recensie op Leesclub De Perfecte Buren

José Vriens heeft al verschillende familie- en liefdesromans geschreven, maar met ‘Donkere ogen’ bewijst ze dat ze nog genoeg materiaal heeft om door te gaan met schrijven.

Het boek vertelt het verhaal van een gescheiden moeder die haar best doet een veilig en vertrouwd thuis voor haar kinderen op te bouwen. Het lijkt in eerste instantie allemaal vrij normaal en heel veel vrouwen zullen zich kunnen identificeren met deze situatie. Toch is het leven van Eline allesbehalve normaal en blijkt er een angstige vrouw schuil te gaan achter het masker.

José heeft Eline zo neergezet dat lezers zich met haar kunnen identificeren, maar tegelijkertijd ook begrip voor haar hebben. Toch blijven er nog veel details over Eline onbeantwoord, waardoor het verhaal niet meteen een open boek is. Dit leest erg prettig en zorgt er tevens voor dat het verhaal niet saai wordt. Zodra er een man in beeld komt kruipt Eline steeds meer uit haar schulp. Ook dit wordt met precies voldoende details beschreven om de spanning erin te houden.

Daarnaast worden de ex van Eline en zijn nieuw vriendin neergezet als een gelukkig gezinnetje zonder problemen. Dit zorgt ervoor dat het contrast met Eline nog groter wordt. Hierdoor kun je je als lezers nog beter inbeelden hoe Eline zich voelt en krijg je een beetje het idee dat je zelf als derde personage meekijkt.

Langzaam verandert het verhaal van een familie- en liefdesroman naar een roman waarbij de spanning steeds verder wordt opgevoerd. Het boek heeft je als het ware in zijn macht en het verhaal blijft trekken. Naar het einde toe beginnen alle stukjes op hun plaats te vallen en was ik dan ook in de veronderstelling dat ik nu het verloop wel kon raden. Niet dus. Ineens keert het verhaal 180 graden, waardoor er opnieuw een spanningsboog wordt gecreëerd.
Het is dan ook zeer spijtig dat de laatste woorden in het boek zijn; wordt vervolgd. Niet omdat een vervolg niet welkom is, maar omdat we erop moeten wachten. ‘Donkere ogen’ verdient van mij dan ook 4 sterren, want na een aantal dagen blijft het verhaal nog steeds in mijn gedachten dwalen.

Geschreven door Claudia van Koolwijk


Recensie op Boekenbeschrijfster.nl

‘Donkere ogen’ begint met een nachtmerrie van Eline, die meteen verklaart waarom ze tegenwoordig zo angstig is. Menig man of vrouw zou datzelfde gevoel krijgen als hij/zij heeft meegemaakt wat Eline heeft moeten doorstaan. Ze probeert haar leven langzaamaan weer op te bouwen. Hoe ze dat doet en wat ze daarbij voelt, wordt door José Vriens mooi verteld. Haar onzekerheid en haar angst komen daardoor af en toe naar boven, met name in onbekende situaties. Als lezer begrijp je dat, maar tegelijkertijd heb je wel eens moeite met het personage Eline. Ze lijkt soms wat tegenstrijdig in haar doen en laten, en dat maakt haar wat minder sympathiek. Het blijft knap als een auteur het voor elkaar krijgt dat een personage zo tot leven kan komen.

Het verhaal van ‘Donkere ogen’ leest voor het grootste deel als een roman. Richting het einde komt de spanning er pas echt in. Je vertrouwt Dave niet helemaal, maar je weet niet precies wat er aan de hand is totdat Eline erachter komt. Vanaf dat moment komt het verhaal in een stroomversnelling en een interessante ontknoping. Maar daarna gaat het verhaal nog verder. Dat lijkt in eerste instantie raar, maar als je op de laatste pagina ‘Wordt vervolgd’ leest snap je waarom Vriens verder is gegaan met het verhaal. Kom maar op met het vervolg!

Geschreven door Kim de Bruijn-Rompa