Agathe Wurth
ISBN 978-90-8660-144-8
Prijs € 15,95
Aantal pagina’s 134
Verschenen 11-6-2011
Een vrouw staat in de lift van de Bijenkorf in Rotterdam plotseling oog in oog met haar dertig jaar geleden overleden echtgenoot. Niemand gelooft haar verhaal.
Ze neemt contact op met een jeugdvriendin, vrouw van inspecteur Leo Vermeulen. Korte tijd later rijdt ze met haar auto de Nieuwe Maas in. Uit een getuigenverklaring blijkt dat ze met opzet door een zware zwarte auto met grote snelheid van de kade is afgeduwd. Moord dus. Door middel van dagboekfragmenten komt Vermeulen er achter wat er dertig jaar geleden gebeurd is: een vrachtwagencabine waarvan de oplegger met vracht kort daarvoor gestolen is, stort in een ravijn in Schotland, vliegt in brand en de chauffeur komt om.
Wie is er begraven in het familiegraf in Gorssel? Er volgt nog een moord en een ontvoering. Inspecteur Vermeulen raakt via zijn vrouw persoonlijk betrokken bij een geraffineerd misdaadcomplot en internationale drugshandel.
Leesfragment | Interview | Recensies | Overige informatie
Ze keek op van de krant toen ze gierende banden hoorde en zag tot haar ontzetting dat een auto van de kade afschoot, het water van de Nieuwe Maas in. De auto er achter kon kennelijk nog wel op tijd remmen, stopte vlak voor de kaderand en draaide. Schrik, ongeloof, en het besef dat dit niet een spannende film was maar werkelijkheid volgden elkaar in een razendsnel tempo op. Ze realiseerde zich dat onmiddellijke actie geboden was en toetste Leo’s nummer in. Het leek een eeuwigheid te duren voor hij opnam. Nog voor ze zijn stem hoorde riep ze meer dan ze sprak: ‘Leo, kom meteen naar huis! Er is een auto de Maas ingereden! Van de kade bij het Bastion. Hij werd opgejaagd door een andere die daarna wegreed. Een grote zwarte Mercedes. Laat je mannen komen, de brandweer en een ambulance! Haast je!’ en toen wat rustiger: ‘moet ik ook 112 bellen?’
‘Nee, laat maar. We komen eraan.’
Ze kon niets meer doen. Ze moest lijdzaam afwachten tot anderen tot actie overgingen. Het was belangrijk dat ze zich precies herinnerde wat ze gezien had. Ze haalde potlood en papier naar haar plekje op het balkon en begon een situatieschets te tekenen. Ze draaide de film opnieuw voor haar ogen af. Ze hoorde weer het krijsen van de banden, zag de kleine rode auto met grote snelheid de kade afschieten en met een boog op het water terecht komen. De klap was zo hard geweest dat de auto nog een keer ricocheerde voor hij in een fontein van opspattend water met zijn neus de rivier ingedoken was. De auto was eerst langzaam gezonken, maar toen het water de open portierramen bereikte ging het snel. Hoe lang had het geduurd voor de auto helemaal verdwenen was? Ze probeerde zich iets te herinneren van de inzittenden. De bestuurder had ze gezien, maar het was te snel gegaan om details op te merken. Was het een man of een vrouw? Waren er passagiers? En waar was de andere auto gebleven? De Mercedes had getinte ramen, wist ze opeens weer. Had ze het zich verbeeld dat hij veel te dicht achter de rode auto had gereden, hem misschien wel geraakt of geduwd had? Had ze ook de klap van een botsing gehoord of alleen het remmen? Of had de Mercedes er helemaal niets mee te maken? Maar waarom was hij dan gedraaid en zo snel vertrokken?
Ze zag dat een voorbijvarend binnenschip bijdraaide en vlakbij de onheilsplek bleef liggen om hulp te kunnen bieden. Inmiddels arriveerden er ook politieauto’s en kwam een brandweerwagen met sirenes en zwaailichten aanrijden.
Interview met Agathe Wurth naar aanleiding van De verschijning
Spelen alle verhalen zich af in Rotterdam? Wat heb je met deze stad, behalve dat je er al een aantal jaren woont?
Alle verhalen spelen zich af in Rotterdam, zelfs in mijn eigen straat en flatgebouw. Dat was wel een beetje eng, maar de buurt is daardoor heel herkenbaar. Bovendien mocht ik enkele malen met de plaatselijke politie mee tijdens hun surveillanceritten, ben als zogenaamde ‘arrestant’ geboeid mee naar het hoofdbureau gesleept en merkte dat iedereen heel graag over zijn/haar vak wilde praten. Fantastische bronnen van informatie, ik kreeg rondleidingen en demonstraties en raakte bevriend met ze. Dus prachtige inspiratiebronnen binnen handbereik.
Door je werk in een pathologisch-anatomisch laboratorium raakte je geïnteresseerd in onnatuurlijke doodsoorzaken. Wanneer, wat voor werk deed je daar en vanwaar die interesse?
Ik heb toen ik een jaar of twintig was in een pathologisch-anatomisch lab gewerkt, verbonden aan een streekziekenhuis. Er was toen nog geen opleiding voor en je leerde al doende. Het stelde niet zo erg veel voor, ik heb echt niemand zelf opengesneden of zo. Het was gewoon erg interessant werk en het komt in een biografie natuurlijk veel intrigerender over dan: ‘ze las in haar jeugd Agathe Christie’.
Kun je ook uitleggen wat de invloed van dit werk op je nieuwste boek is?
Het is niet in het bijzonder van invloed op dit boek of op de vorige twee. De daar opgedane kennis en de interesse die voor dit onderwerp gebleven is, wordt in zijn algemeenheid natuurlijk wel verwerkt. Er speelt altijd een forensisch patholoog een (kleine) rol in mijn verhalen, omdat er lijken te onderzoeken zijn.
Waarom ben je gaan schrijven?
Ik heb altijd geschreven en was van plan ooit eens een boek te gaan schrijven. Daar is het gewoon niet eerder van gekomen. In dat opzicht ben ik wel een laatbloeier. Maar door het vele verhuizen en wonen in het buitenland heb ik duizenden brieven over onze belevenissen geschreven. Ik had een 10 voor het opstel op mijn eindexamen Nederlands.
Mijn moeder schreef ook zo. Ze was journaliste en schreef columns in het Haarlems Dagblad. Ze is jammer genoeg nogal jong gestorven. Mijn dochter schreef soaps en columns in Viva. Op een dag moest ik ook maar eens wat publicabels gaan schrijven, vond iedereen.
Op je cv staat dat je parttime schrijfster bent. Doe je momenteel ook nog ander werk dan?
Nu, na mijn derde boek voel ik me eigenlijk pas een echte schrijver. Ik ben erg betrokken bij het werk van mijn man, ook zijn zakelijke partner, en dat vergt veel tijd en aandacht. Meestal schrijf ik als we heerlijk een paar weken in Frankrijk zitten en in het weekend of een beetje tussendoor. Vandaar ‘parttime’.
Je hebt gewoond in USA, België, Engeland, Zeeland. Wat was daar de oorzaak van en waar vond je het ’t prettigst? En hoe kwam je in Rotterdam terecht, waar je blijkbaar honkvast bent geworden?
De meeste verhuizingen, vooral die naar het buitenland, waren het gevolg van veranderingen van de werkkring van mijn echtgenoot. In Zeeland zijn we begonnen en privé vaak weer teruggekomen als het niet zo praktisch was om met het hele gezin nog eens van land te veranderen in verband met scholen van de kinderen en zo. We zijn ook een paar keer gewoon voor ons plezier verhuisd, wat niet iedereen zich kan voorstellen. Toen mijn man zich zakelijk in Rotterdam vestigde en de kinderen het huis uit waren, ben ik met hem meegegaan, nu alweer zo’n jaar of twintig geleden. Echt Rotterdams voel ik me niet, maar we wonen aan de Maasboulevard met fantastisch uitzicht op de Nieuwe Maas en ik voel me hier prima thuis, met vrienden over de hele wereld om mee in contact te blijven.
Ik heb me trouwens overal snel thuis gevoeld en me vol overgave in het lokale leven gestort en ontzettend veel leuke dingen in mijn leven gedaan, die ik vast misgelopen zou zijn als ik mijn hele leven in een Nederlands dorp had doorgebracht. Maar Rotterdam is een leuke plaats om misdaden te verzinnen.
Recensies
Recensie op Cartoon productions
Een vrouw staat in de lift van de Bijenkorf in Rotterdam plotseling oog in oog met haar dertig jaar geleden overleden echtgenoot. Niemand gelooft haar verhaal. Ze neemt contact op met een jeugdvriendin, vrouw van inspecteur Leo Vermeulen. Korte tijd later rijdt ze met haar auto de Nieuwe Maas in. Uit een getuigenverklaring blijkt dat ze met opzet door een zware zwarte auto met grote snelheid van de kade is afgeduwd. Moord dus. Door middel van dagboekfragmenten komt Vermeulen er achter wat er dertig jaar geleden gebeurd is: een vrachtwagencabine waarvan de oplegger met vracht kort daarvoor gestolen is, stort in een ravijn in Schotland, vliegt in brand en de chauffeur komt om. Wie is er begraven in het familiegraf in Gorssel? Er volgt nog een moord en een ontvoering. Inspecteur Vermeulen raakt via zijn vrouw persoonlijk betrokken bij een geraffineerd misdaadcomplot en internationale drugshandel.
Geplaatst door Ruddy Berghmans
Inkt! 13
Tv-serie in boekvorm
Door Rory Ceulen
De lezer wordt in het nieuwe boek van Agathe Wurth met een dolle achtbaansrit door het verhaal gesjeesd, op een manier die we kennen van politiedrama’s op tv. Inspecteur Leo Vermeulen is al enkele jaren getrouwd met Freddy, een succesvolle kinderboekenschrijfster in een rolstoel die hij in het eerste boek in de serie leerde kennen.
Aan het begin van De verschijning ontvangt zij een brief van een oude vriendin, Anneke, die ze al in jaren niet meer had gesproken. Kern van de brief is dat ze niet alleen de vriendschap weer wil oppakken, maar ook iets wil bespreken met Leo. De brief blijft even liggen door de pijnlijke herinneringen in Freddy’s verleden, Leo krijgt kort daarna een aanvaring met een overspannen vrouw. Even later wordt deze met haar auto de plomp in gereden, het blijkt Anneke te zijn geweest die Freddy voor haar dood nog een belangrijk pakket toestuurde. Ze bleek haar dertig jaar eerder overleden man te hebben gezien. Haar appartement is overhoop gehaald en grondig vernield. Deze voor Leo’s superieur ogenschijnlijk onbelangrijke zaak blijkt echter van groter belang dan gedacht. Hoewel Leo en zijn team ook bezig zijn met het ondersteunen van een grote drugsoperatie. Alleen komen er steeds meer eigenaardigheden aan
het licht in de zaak rondom Anneke. De spanning neemt toe wanneer er meer doden vallen en Freddy ontvoerd wordt. De auteur heeft duidelijk wel kennis van de gang van zaken, maar de beperkte ruimte en het tempo laten niet toe dit te tonen.
Een dertig jaar oude zaak
Recensie Jürgen Joosten | www.ezzulia.nl
Wie zou jou geloven als je vertelt dat je jouw 30 jaar geleden overleden man weer zag? Precies, niemand, en dit is precies wat Anneke Teunisse overkomt. Zij hoopt een luisterend oor te vinden bij Freddy, een oud klasgenote van Schoevers. Freddy is voor de fans van Agathe Wurth geen onbekende. Sinds het eerste boek van Agathe Wurth, Ongeluk, speelt ze een zekere hoofdrol in de boeken. Ze is getrouwd met de Rotterdamse rechercheur Leo Vermeulen, die natuurlijk toevallig met deze zaak wordt belast. Het klinkt als een open deur, maar de manier waarop alles in zijn werk gaat, is goed doordacht. Agathe Wurth – de auteur heeft denkend aan Agatha Christie haar voornaam al mee – weet in 134 pagina’s een thriller neer te zetten waar menig auteur een voorbeeld aan kan nemen. Ze gebruikt haar voormalige werkzaamheden in een pathologisch-anatomisch laboratorium als inspiratie en beschrijft een herkenbare omgeving vol dagelijkse beslommeringen. Neem bijvoorbeeld eten, iedereen moet toch eten. In haar vorige twee boeken voegde Agathe Wurth recepten toe van de genoemde maaltijden. In De Verschijning zijn deze nu niet meegenomen, en dat terwijl het juist een beetje extra jus gaf aan het boek, een typische Agathe Wurth. Graag was ik te weten gekomen hoe de aardappelsalade met een medium gebakken gehakte biefstuk bedekt met gebakken kastanjechampignons aangevuld met gepofte tomaten werd klaar gemaakt.
Maar daar draait het niet om in een thriller! Een thriller moet een goed spannend verhaal bevatten en daar wordt de lezer in De verschijning dan ook op getrakteerd. De twee rechercheurs Leo Vermeulen en Gerard Sanderse moeten niet alleen de ware toedracht van een 30 jaar oude zaak blootleggen, ze stuiten ook op een onbekend verkoold lichaam in het graf van de man van Anneke, op een grote drugsactie in de haven van Rotterdam en in beginsel op een moord. Al met al genoeg voeding voor een dik boek, maar Agathe Wurth weet van al deze ingrediënten een bondig verhaal te maken zonder haar eigen stijl te verliezen. Met een policier die zich afspeelt in Rotterdam in plaats van het veel gebruikte Amsterdam is Wurth zeker een aanwinst, helemaal omdat ze zo ‘lekker’ schrijft!