Jacob Vis
ISBN 978-90-8660-300-8
Prijs
Aantal pagina's
Verschijnt maart 2016
Lynn Vos, de mooie molenaarsdochter uit Noordwest Overijssel die na een succesvolle tv-serie een beroemde filmster werd in Engeland, keert terug naar haar geboortestreek om haar vader te helpen die door een val van de trap is uitgeschakeld. Tegelijkertijd wil ze het contact herstellen met commissaris Ben van Arkel met wie ze vroeger een gepassioneerde relatie heeft gehad en die ze, ondanks de glamour van haar huidige status en talloze huwelijksaanzoeken van haar aanbidders, maar niet kan vergeten.
Helga van Beuningen, een voormalige societybeauty uit IJsselmonde heeft een gevangenisstraf van vijftien jaar uitgezeten voor een crime passionel: de dubbele moord op haar man en zijn minnares. Ben van Arkel, destijds inspecteur in dezelfde stad, was in 1995 verantwoordelijk voor haar arrestatie. Na haar vrijlating woont ze in Frankrijk samen met Rob Baan, een gepensioneerd geneticus die al sinds hun jeugd verliefd op haar is, maar een rustige levensavond is hem niet gegeven. Helga wordt verteerd door wraak op de man die haar van haar vrijheid beroofde: een obsessie die haar leven en dat van haar minnaar dreigt te beheersen. Ben van Arkel weet niets van Helga’s wraakgevoelens. Hij koestert de hernieuwde relatie met Lynn die echter opnieuw onder druk komt te staan als ze betrokken raken bij de jihad, de heilige oorlog, die via de Marokkaanse broers Ahmed en Hassan al-Rachid beangstigend dichtbij komt..
Jacob Vis werd maar liefst zes keer genomineerd voor De Gouden Strop, de prijs voor het spannendste boek. Voor zijn boeken krijgt hij altijd 3 of 4 sterren van de VN detective-&thrillergids!
Ze sloten hem op in een cel van het politiebureau. Een smerig, kaal hok waarvan de muren vol geklodderd waren met gore teksten en tekeningetjes van de vorige bewoners. Als ze je te pakken hebben moet je je bek houden, had Mohammed gezegd. Maar er was niemand die hem iets vroeg en er was dus ook niemand tegen wie hij zijn bek kon houden. Hoe hadden ze hem zo snel gevonden? Uren later ging de deur open en een van de agenten die hem had gearresteerd kwam binnen met een ijzeren bord met eten. Hij zette het op de plank die als tafel diende, liep zonder een woord te zeggen de cel uit en draaide de deur op slot.
Ahmed rook aan zijn maaltijd. Hollandse kost. Hij dacht aan de couscous van zijn moeder en keek met afkeer naar de groengele prak op het bord. Als het voer in de cel je niet bevalt smijt je het tegen de deur, had Mohammed hem geleerd, maar de honger won het van de ideologie en in een paar minuten schrokte hij het bord leeg. De spanning kwam opeens met een onstuitbare golf terug en met een kreet boog hij voorover en leegde zijn maag op het bord. Groene draden dropen langs de tafel en de stank deed hem opnieuw kokhalzen. Hij bonsde op de deur. ‘Doe open! Ik ben ziek!’
Iemand keek door het luikje. Even later ging de deur open. De agent die het voer had gebracht kwam binnen en snauwde: ‘Achteruit. Gezicht tegen de muur.’ Ahmed keek hem niet begrijpend aan. De agent pakte hem ruw bij zijn arm en sleurde hem naar de muur. ‘Staan blijven.’ Ahmed deed wat hem gezegd was. Achter hem klonk het gerammel van een emmer en het geluid van een borstel die ruw over de tafel werd geveegd. De agent smeet het bord in de emmer en verdween. Ahmed had een ongelofelijk smerige smaak in zijn mond en de stank van het braaksel dat nog aan de tafelpoot kleefde maakte het er niet beter op. Hij ging naar het fonteintje en spoelde zijn mond net zolang tot de gore smaak verdwenen was. Met een prop wc-papier maakte hij de tafelpoot schoon. Hij gooide de prop in de wc en trok met luid geraas door. Naast hem klopte iemand op de muur. ‘Zachter, godverdomme!’
Zijn maag knorde. Een raar, luid geluid dat de buurman kennelijk ook hoorde, want hij sloeg weer op de muur en maande hem vloekend zijn kop te houden. Ondanks zijn ellende grijnsde Ahmed. Ik houd mijn kop al, klootzak. Wat je hoort is mijn buik. Die wil eten. Echt eten. Hij wreef over zijn buik, maar het hielp niet. Zou hij hier ontbijt krijgen? Of was het weer van die gore groene prak? Dat mochten ze in hun haar smeren. Morgen gingen ze hem verhoren. Waarom eigenlijk? Ze wisten toch alles al? Hij had, stom genoeg, geen handschoenen gedragen, dus die toonbank en dat boek zaten vol met vingerafdrukken. Ontkennen had geen zin. Hij kon zijn mond houden, zoals Mohammed hem had verteld. Onder alle omstandigheden je bek houden. Alles wat je zegt kunnen ze tegen je gebruiken. Maar of hij nu wel of niet praatte: het bewijs was overstelpend. Kut!
Hij ging de overval stap voor stap na. Als die klootzak zijn fiets niet gejat had dan was het wel gelukt. Zo zie je, je moet met alles rekening houden. Een goede overval is planning, had Mohammed gezegd. Zonder plan waarin je vooraf precies nagaat wat er mis kan gaan kom je nergens. Hoe zouden ze dat verhoren doen? Het spelletje van de good en de bad guy, zoals Mohammed had gezegd? De ene agent slaat je verrot en de ander plakt er een pleister op. Net zoals vanavond was gebeurd. Die zonder kin was niet verkeerd. De ander was een botte hond. Die rooie leek ook een hond.
Godverdomme, wat had hij een trek. Hij had wel eens gehoord dat honger aan je ingewanden knaagt en dat was precies zoals het voelde. Alsof een gore rat in zijn buik zat en hem van binnenuit leeg vrat. Volgens Mohammed was uithongeren een beproefde martelmethode van de Nederlandse politie. Ze geven je smerig Hollands voer, zo smerig dat je alles uitkotst en ‘s nachts val je flauw van de honger. Het maakt je zwak. Net als dit kutmatras. Het was zo dun dat het na een poosje leek of hij op beton lag. Hij ging verliggen, maar het hielp ook al niet. Hij kon een moord doen voor een bord couscous. De gedachte aan het heerlijke maal dat hij vandaag was misgelopen deed hem kwijlen van begeerte.
Geluiden op de gang. Even later morrelde iemand aan het slot op zijn celdeur. Ahmed schoot overeind. Gingen ze hem nu verhoren? Het was midden in de nacht!
Brigadier Spruit kwam binnen met een bord waaruit een welbekende, goddelijke geur opsteeg. ‘Je moeder heeft een prakje gebracht. Ze dacht dat je wel trek zou hebben.’
Ahmed strekte smekend zijn armen uit. Spruit zette het bord neer en zei: ‘Eet smakelijk.’
Ahmed schrokte het maal in een paar minuten naar binnen. Toen het op was, veegde hij met een vinger over het bord en likte de laatste restjes af. Spruit zat op de rand van het bed en keek glimlachend toe. ‘Daar heb je niet mee gespeeld, knul. Wil je nog wat? Er is nog meer.’
‘Graag. Verdomd graag!’
Spruit verdween met het lege bord en bracht het even later vol terug. Ahmed at ook dit bord leeg, kalmer nu, genietend van elke hap. Ma! Engel! Ze sprak zo weinig Nederlands dat hij of Fatima bij elk bezoekje aan de gemeente of aan school mee moesten om te vertalen, maar koken kon ze. Hij veegde het restje zorgvuldig van het bord en schoof het van zich af.
‘Genoeg?’ vroeg Spruit.
Ahmed knikte. ‘Ja, daar houd ik wel mee uit tot morgenochtend. Wat gaat er dan precies met mij gebeuren?’
‘Dat zal ik je vertellen.’ Wat Spruit hem vertelde zou Ahmed niet letterlijk na kunnen zeggen, maar de kern was overduidelijk: als de boekhandelaarster haar aanklacht handhaafde dan kreeg hij minimaal acht maanden jeugddetentie met een proeftijd van vier jaar waarin hij voor het kleinste vergrijp weer voor maanden in de cel zou verdwijnen. Tenzij..
‘Tenzij wat?’ fluisterde Ahmed.
‘Tenzij je bereid bent mee te werken,’ zei Spruit. ‘In dat geval wil ik een goed woordje voor je doen bij de commissaris.’
‘Wat moet ik dan doen?’ Ahmeds brein draaide op volle toeren. Was dit de gouden kans?
‘Je zou voor ons kunnen werken. Als informant.’
‘Hoe moet dat dan?’ vroeg Ahmed.
‘Dat hoor je morgen,’ zei Spruit. ‘Het is al laat. Ga slapen zodat je morgen fit bent.’
‘Het is een kutmatras.’
Spruit knikte. ‘Ja, het is geen Auping. Ik zal zien wat ik voor je kan doen.’ Hij ging de cel uit en kwam terug met een luchtbed. ‘Als je het niet te hard opblaast dan ligt dit prima.’
Ahmed deed wat hij zei en toen hij op het luchtbed lag sliep hij in een paar minuten in.
1. Je werkt in elk van je boeken met uiteenlopende personages. Hoe verplaats je je in hen tijdens het schrijven?
Ik schrijf chronologisch en ik begin dus met hoofdstuk 1, bladzijde 1 en zo ga ik door tot het boek klaar is. Hoogst zelden schrijf ik bepaalde scenes eerder. Dat gebeurt alleen als ik tijdens mijn werkwandelingen een idee krijg dat ik wil testen. De personages zitten in mijn hoofd. Tijdens het schrijven hoor ik hen praten, zie ik hun doen en laten, kortom: ik schrijf op wat ik voor mijn geestesoog zie. Dat is voor mij zo levensecht dat het lijkt alsof ik als toeschouwer van de scene aanwezig ben en mag opschrijven wat ik zie en hoor. Bij een monoloog interieur kruip ik in het hoofd van het personage en schrijf ik op wat hij of zij denkt.
Kortom: wat er in mijn boeken gebeurt is voor mij levensecht. En ik ken de personages zo goed alsof het levende mensen zijn. Ze stellen me tijdens het schrijven dan ook wel eens voor verrassingen en doen dan heel andere dingen dan ik van plan was. Ik noem dat ‘terugpraten’ en ik vind het ene fascinerend proces dat ik altijd laat gaan. Papier is geduldig en schrappen kan altijd als het achteraf niet bevalt. Maar bijna altijd zijn die onverwachte invallen ook achteraf bezien perfect.
2. Met Madame H. speel je in op de actualiteit met een verhaallijn over het jihadisme. Hoe ontstond dit idee?
Het jihadisme is actueel, maar in de pers zien we alleen de weerzinwekkende kant: onthoofdingen, zelfmoordterroristen, tientallen willekeurige slachtoffers. Ik vroeg me af: hoe is het leven aan de andere kant? Wat bezielt de daders en hoe komt het dat ze zo ongelofelijk toegedaan zijn aan hun zaak? Ik kroop dus in de huid van een zestienjarige Marokkaan die jihadist wordt. In het begin wil hij helemaal niet. Hij wil, wat alle zestienjarige jongens willen: geld, meisjes, mooie dingen en vooral status, de eerste zijn onder hun gelijken.
Als jihadist in Syrië maakt hij gruwelijke dingen mee, maar ook vriendschap, kameraadschap en onvoorwaardelijke toewijding en verwerft hij het respect dat hij zoekt. Ik maak dus geloofwaardig dat iemand, aanvankelijk zelfs tegen zijn zin, aan zo’n levensgevaarlijk avontuur begint.
3. Er komen karakters terug uit eerdere boeken. Kunnen we dit ook in de toekomst verwachten?
Ja.
4. Wat hoop je dat de lezers van Madame H. meenemen na het lezen van je boek?
Dat niets is wat het lijkt en dat we geweldig op moeten passen voor de hand liggende clichés over menselijk gedrag over te nemen. Mensen kunnen zich om redenen die hen pas later duidelijk worden ten goede of ten kwade ontwikkelen en tot het uiterste gaan om hun doel te bereiken.
Recensies op Bol.com
Commissaris Ben van Arkel is nog steeds verliefd op Lynn Vos, een bekende filmster. Ook zij kan hem niet vergeten en het lijkt alsof er een gezamenlijke toekomst open ligt. Tijdens een vakantie in Tunesië raken ze betrokken bij een islamitische aanslag. Maar ook dicht bij huis dreigt er gevaar. Jaren geleden heeft Van Arkel een moordenares opgepakt, madame H. Nu ze haar straf heeft uitgezeten, zint ze op wraak en vraagt haar vriend om een huurmoordenaar te zoeken. Deze thriller bevat drie verschillende verhaallijnen, waarbij commissaris Van Arkel de bindende factor is. Doordat er zowel in de ik-persoon als in de derde persoon wordt geschreven, is het verhaal in het begin moeilijk te volgen. Bovendien scheelt het als je eerdere verhalen hebt gelezen met Van Arkel in de hoofdrol. De karakters zijn bijzonder levensecht, de bijna psychopathische madame H. met haar slaafse vriend, de twijfels van Lynn of ze de goede keuze maakt en de altijd rustige Van Arkel die niet merkt dat zijn schoondochter tegen zijn vriendin is. Een spannende, hedendaagse thriller met een onverwachte ontknoping.
Geschreven door Marian Verstappen-Naus
Recensies op Hebban
Lynn Vos is in Engeland een beroemde filmster geworden, zij keert terug naar de molen van haar vader om hem te helpen met de molen. Haar vader is tijdelijk uitgeschakeld door een val van de trap. Tijdens haar verblijf komt ze Ben van Arkel tegen, een oude liefde van haar. Helga van Beuningen, ook Madame H. genoemd, leeft in Frankrijk samen met Rob van Baan. Helga heeft een gevangenisstraf uitgezeten van 15 jaar op een dubbele moord op haar ex met zijn minnares. Ben van Arkel is degene die haar heeft vastgezet en het enige wat telt voor Helga is om wraak te nemen op Ben van Arkel. Ben van Arkel wordt belast met een onderzoek naar Jihadisten die geronseld worden.
Het verhaal is opgebouwd uit 3 verhaallijnen en het wordt al snel duidelijk wat twee verhaallijnen met elkaar verbindt. De verhaallijn van het onderzoek naar mogelijke Jihadisten speelt, wat later blijkt, een belangrijke rol in dit geheel. Het ronselen van Jihadisten is een maatschappelijk probleem en schrijver Jacob Vis weet dit op een mooie manier te verweven in het verhaal. Je krijgt als lezer een beeld voorgeschoteld die een verklaring kan geven waarom “kansloze” Marokkanen deze stap nemen.
Het verhaal heeft een mooie diversiteit aan karakters in zich en allemaal hebben ze zo hun eigen bijdrage aan het geheel. De koelheid van Madame H. voel je maar ook de andere kant van haar, als ze op een poeslieve manier iets voor elkaar probeert te krijgen. Het is een vrouw met een zeer duidelijk doel voor ogen en zij zal er alles aan doen om haar doel te kunnen verwezenlijken. Het samenwerken van deze drie verhaallijnen geeft het verhaal een flinke dosis spanning en deze wordt mooi opgevoerd om naar een ontknoping toe te werken.
Jacob vis heeft met zijn eigen fijne en scherpe manier van schrijven wederom een boek neergezet die staat en smaakt naar nog meer verhalen van hem.
Geschreven door Coenraad de Kat
Recensies op LeesKost
Commissaris Ben van Arkel als minnaar en held.
Een nieuwe thriller met commissaris Ben van Arkel uit IJsselmonde als hoofdpersoon, die echter ook goed afzonderlijk gelezen kan worden.
De ‘ik’-figuur in het boek is Lynn Vos, een beeldschone molenaarsdochter uit IJsselmonde. Deze ex-geliefde van Van Arkel was vanwege haar filmcarrière naar Engeland vertrokken. Ze groeide daar uit tot een ware beroemdheid. Toch kwam ze terug naar Nederland. Ze kon Ben maar niet vergeten en ze moest de molen draaiende houden omdat haar vader door een ernstige val was. De hereniging met Ben is zeer succesvol. Al spoedig vertrekken ze samen voor een vakantie naar Tunesië. Het is aanvankelijk een rustige vakantie tot ze in Tunis, als ze het Bardomuseum bezoeken, in een aanslag van IS terechtkomen. Door koelbloedig optreden van Ben kan hij het leven redden van Lynn en als getuige dienen voor de Tunesische politie.
In een andere verhaallijn gaat het om Rob Baan en Helga van Beuningen. Ze wonen in een vakantiehuis van Rob in de Franse Morvan. Helga van Beuningen komt al voor in de De Bidsprinkhaan. Haar man Carlo heeft een verhouding. De felle en beeldschone Helga vermoordt Carlo en zijn minnares. Van Arkel lost de moord op en door hem belandt ze voor vijftien jaar in de gevangenis. In dit boek heeft ze de straf uitgezeten en ze wil nog maar één ding: Van Arkel vermoorden. Dat wordt een ware obsessie. De verstandhouding met Baan is problematisch: hartstochtelijke vrijpartijen worden afgewisseld met keiharde vechtpartijen. Rob vindt in Amsterdam een andere vrouw met wie hij zich erg gelukkig voelt. Maar het gelukt hem niet om zich voorgoed los te maken van de nog altijd heel mooie Helga.
Een aparte verhaallijn is het politiewerk van Ben van Arkel. Hij krijgt een speciale opdracht om potentiële jihadstrijders op te sporen. Daar komt niet zo veel van terecht, al maakt hij de IS-aanslag mee in Tunis en gebeurt er in IJsselmonde ook iets dergelijks. Via zijn kleinzoontje komt hij in contact met een Marokkaanse familie waar veel aan de hand is.
Het jihadisme en de IS vormen een belangrijk thema in dit boek. We volgen Ahmed Al-Rachid. Hij wordt via chantage geronseld en opgeleid in een trainingskamp in Marokko. Het gaat er meedogenloos hard aan toe. Hij blijkt een uitzonderlijk goed schutter te zijn. Als scherpschutter treedt hij op in Syrië, waar hij een helikopter en zelfs een drone uit de lucht schiet.
Dat Jacob Vis veel actualiteit in zijn boeken verwerkt komt in dit boek duidelijk naar voren. Hij vertelt over de aanslag in Turijn, maar ook over recentere kwesties als de oorlog in Syrië en de schermutselingen in Oekraïne. Naar aanleiding van het laatste zou er volgens Ben een derde wereldoorlog kunnen ontstaan.
Veel aandacht besteedt de schrijver aan relaties. Het gaat om de koppels Helga en Rob en Lynn en Ben. Vooral het seksleven van beide stellen krijgt nogal aandacht. Beide dames zijn veeleisend: ze eisen topsport, optimale bevrediging. Op een bepaald moment is Ben wegens stressvolle omstandigheden niet in staat om opgewonden te worden. Lynn is zeer teleurgesteld en blijft een paar bladzijden lang zeuren over de mogelijke oorzaak.
De karakterbeschrijving is bij Vis een sterk punt. In dit boek komen vooral Rob en Lynn goed uit de verf. Wat Ben van Arkel betreft worden zijn heldhaftigheid en zijn andere edele karaktereigenschappen een beetje te veel van het goede Hij is al bijna een heilige geworden. Als er nog een Van Arkel-thriller komt, en dat is te hopen, mag Ben best iets kwetsbaarder, wat meer als een gewoon mens worden neergezet.
Spannend en sexy, zeker voor de liefhebbers van Ben van Arkel, maar ook een mooie kennismaking.
Geschreven door Adrianus Koster
Recensies op Hebban
Zijn loopbaan heeft veel weg van de carrière van wielrenner Joop Zoetemelk, de eeuwige ‘tweede’ in de Tour de France. In de schrijverswereld kun je geen tweede worden maar Jacob Vis heeft het wel voor elkaar gekregen om vijf nominaties voor de Gouden Strop in de wacht te slepen. In 2014 won hij met ‘De zwarte duivel’ De Diamanten Kogel, de Vlaamse prijs voor het beste spannende, Nederlandstalige boek. De in Kampen woonachtige auteur en voormalig bosbouwer, heeft commissaris Ben van Arkel tot zijn protagonist verheven en ook in Madame H. speelt hij weer een belangrijke rol.
De altijd aantrekkelijke en in Engeland woonachtige Lynn Vos komt terug naar Nederland om haar gewonde vader te helpen die van een molentrap is gevallen. Lynn neemt tijdelijk het beheer van de molen over en komt haar oude liefde, Ben van Arkel tegen.
In Frankrijk leven Helga van Beuningen en Rob Baan, beiden 68 jaar, een onstuimig liefdesleven. Helga heeft 15 jaar gevangen gezeten, veroordeeld voor een dubbele moord. Destijds is ze gearresteerd door Ben van Arkel en ze wil maar een ding: commissaris Ben van Arkel moet dood!!
In Nederland lijkt de dreiging vanuit de moslimwereld steeds groter te worden en het team van Ben van Arkel krijgt opdracht om binnen zijn gebied naar potentiele Jihadisten te zoeken.
Naast deze drie primaire verhaallijnen zet de auteur nog een aantal secundaire lijnen op die qua importantie nauwelijks onderdoen en ook de bindende elementen vormen om alles tot een verhaal samen te laten vloeien. Inhoudelijk geven deze verhaallijnen veel informatie over menselijke verhoudingen zowel in de westerse wereld als bij Marokkaanse families. Hierbij geeft Vis een heel realistische inkijk over de aanloop van jonge Marokkanen die uiteindelijk de stap naar de Jihad maken en vertrekken. Zoals inmiddels van de auteur verwacht wordt, is ieder onderwerp dat in zijn verhaal wordt opgenomen, voorafgegaan door een grondige research. Dat maakt zijn verhalen ook zo interessant. Ze zijn niet alleen spannend maar hebben een grote schat aan informatie in zich. Dit is op bijna wonderbaarlijke wijze gemixt met veel menselijke emoties die vanuit de personages tot in de haarvaten zijn beschreven.
Nooit beledigend of onfatsoenlijk, wel scherp, actueel en realistisch zijn de kenmerken die zo herkenbaar zijn voor zijn schrijfstijl. Meer superlatieven zouden deze recensie ongeloofwaardig maken maar samengevat is ‘Madame H.’ een ijzersterk verhaal dat subliem is in al zijn onderdelen!
Eindoordeel: 5 sterren
Spanning: 5 sterren
Plot: 5 sterren
Leesplezier: 5 sterren
Schrijfstijl: 5 sterren
Originaliteit: 5 sterren
Psychologie: 5 sterren
Geschreven door Cees van Rhienen