Wilma Hollander
ISBN 978-90-8660-253-7
Prijs € 18,50
Aantal pagina’s 298
Verschenen 15-05-2014
Als Janey, Agnes en Mette besluiten om weer eens gezamenlijk een weekje door te bregen in het hotel van hun jeugdvriendin Martine op het Griekse schiereiland Pilion, treffen ze een heel andere situatie aan dan ze verwachtten.
Martine en haar Griekse partner Vangelis kunnen door alle bezuinigingen die het Griekse volk van de ondergang moeten redden nog maar nauwelijks rondkomen en het ziet er niet naar uit dat een en ander op korte termijn zal veranderen. Er lijkt maar één oplossing te zijn: de boel sluiten en proberen in Nederland een nieuw leven op te bouwen. Een oplossing waar haar vriendinnen het niet zo mee eens zijn...
Opnieuw verbonden is het zelfstandig te lezen vervolg op de eerder verschenen populaire liefdesromans Onder de Griekse zon, Dans der liefde en Vlinders op de vensterbank.
“Wat zit je toch steeds om je heen te kijken?” merkte Janey geërgerd op. Ze wierp Agnes een bestraffende blik toe. “Schei daar eens mee uit, ik word er gewoon zenuwachtig van.”
Agnes keek meteen schuldbewust voor zich uit. “Sorry. Het is alleen… Ik denk dat we gevolgd worden.”
“Gevolgd?” Mette draaide haar hoofd alle kanten op en bestudeerde quasi-uitgebreid de lege tafeltjes op het dorpsplein van Agios Georgios. “Door wie dan? Ik zie niemand, maar dat kan natuurlijk ook aan mij liggen.”
“Ja, alsof een achtervolger gezellig naast ons aan een tafeltje komt zitten.” Agnes snoof minachtend. “Is jullie die blauwe auto dan niet opgevallen? Hij rijdt al vanaf Kala Nera achter ons aan. En toen we in Milies uitstapten om de kerk te bekijken, stopte hij ook, alleen stapte er niemand uit, daar heb ik nog speciaal op gelet.”
“Ach, gewoon toeval,” vond Janey schouderophalend.
“O ja? Ook toeval dat de chauffeur besloot te vertrekken precies op het moment dat wij wegreden? En ook toeval dat hij net als wij in Agios Georgios moet zijn?” Agnes maakte een hoofdgebaar naar de even verderop gelegen parkeerhaven. “Kijk dan, daar staat hij. Die blauwe Kia aan het einde. En er is weer niemand uitgestapt. Tenminste niet dat ik heb opgemerkt.”
Martine kneep haar ogen een beetje samen en probeerde de nummerplaat te ontcijferen. “Zo te zien een Grieks nummerbord,” zei ze. “Maar dat zegt niets. Het kan een huurauto zijn.”
“Maar waarom zou iemand in een huurauto ons achtervolgen?” vroeg Janey verbaasd.
Drie paar ogen keken haar aan.
“Mankeert er iets aan je korte termijngeheugen dat je het gebeurde van vanmorgen al vergeten bent?” informeerde Mette liefjes.
“Die paparazzi?” Janey begon te lachen. “Doe niet zo gek. Waarom zouden die achter ons aan zitten? Wij zijn helemaal niet interessant voor die lui.”
“Dat weten wij, maar weten zij dat ook?” Agnes trok haar jack nog iets steviger om zich heen. Agios Georgios lag op ruim zevenhonderd meter boven zeeniveau en dat was te voelen. Het was er kouder dan beneden aan de kust. “Zeg, even tussendoor. Waarom zitten we eigenlijk op het terras en niet binnen?”
“Waarom? Omdat jullie zo nodig buiten wilden zitten,” hielp Martine haar herinneren. “Maar als jullie alsnog liever naar binnen willen verkassen…”
Interview door Hebban
Wilma Hollander heeft diverse liefdesromans op haar naam staan, die allemaal een Grieks tintje hebben. Wie is deze auteur nou eigenlijk? Hebban Romance stelde deze auteur enkele vragen om haar wat beter te leren kennen.
Hoe ziet jouw dagindeling eruit?
Van maandag tot vrijdag schuif ik tussen negen en halftien met een kop koffie en drie crackertjes met smeerkaas achter de computer. Het eerste deel van de ochtend is gereserveerd voor het beantwoorden van e-mails, het bijwerken van de social media en het lezen van interessante artikelen op mijn vakgebied. Daarna bepaal ik welk onderdeel van mijn werk ik die dag aanpak: redigeren, corrigeren, vertalen of schrijven aan mijn eigen verhalen. Rond twee uur houd ik een lunchpauze van zo’n drie kwartier, en daarna werk ik weer door tot zeven uur, halfacht. Het weekend probeer ik vrij te houden, maar helaas is dat niet altijd mogelijk, en breng ik een van de twee dagen alsnog achter de computer door, zij het iets minder gedisciplineerd dan door de week.
Hoe zijn jouw boeken te omschrijven?
Ik schrijf lekkere feelgood romans met een Grieks tintje 😉
Waar haal jij je inspiratie vandaan?
Ik woon in een wondermooie omgeving waar romantische baaitjes op de hoek van de straat liggen. Er gebeurt hier altijd wel iets wat mijn fantasie in werking zet. En ik luister veel naar wat mensen me vertellen. De verhalen liggen gewoon op straat, je hoeft ze alleen maar op te schrijven.
Welke romance-auteurs lees je graag?
Debbie Macomber, Maeve Binchy, Catherine Cookson, Norah Robert zijn toch wel mijn favoriete romance-schrijfsters.
Wat vind jij belangrijk in romantische boeken?
Dat er een goede balans is tussen het gewone leven en dromen die misschien wel eens uit zouden kunnen komen 😉
Wat kunnen we de komende tijd van je verwachten?
Ik houd op dit moment even pas op de plaats wat het schrijven van romans betreft. Acht boeken in zes jaar tijd was - naast alles wat ik ernaast doe - best veel, en ik voel dat ik behoefte heb aan nieuwe uitdagingen. In welke richting dat zal gaan... daar laat ik me nog even niet over uit. In de tussentijd blijf ik natuurlijk columns, blogs en korte verhalen schrijven, te lezen via mijn eigen website www.wilmahollander.nl en natuurlijk via de Hebban-site!
1. Je hebt in je leven al veel verschillende dingen ondernomen (je hebt functies van stewardess tot concertorganisator bekleed). Nu leid je een bestaan dat waarschijnlijk een stuk rustiger is, namelijk dat van schrijfster. Was het geen lastige omschakeling, of heb je juist het gevoel dat je nu eindelijk 'bent waar je thuis hoort'?
Ik ervaar het eigenlijk niet als een omschakeling, eerder als een logisch gevolg van alles wat ik in mijn leven heb gedaan. Zonder al die uiteenlopende levenservaringen zou ik niet zo makkelijk in de huid en omstandigheden van mijn hoofdpersonen kunnen kruipen als ik nu doe. En of dit het ultieme beroep is waarin ik thuis hoor? ‘Thuis is waar je hart ligt’, zegt een van mijn hoofdpersonen in ‘Opnieuw Verbonden’ en zo voel ik dat ook. Op dit moment ligt mijn hart bij het schrijven van romans, maar in het verleden lag het met net zoveel passie bij het reizen, het dansen, de muziek. Schrijven zal altijd deel uitmaken van mijn leven – zoals het altijd al heeft gedaan – maar of dit mijn ‘eindbestemming’ is? Wie weet wat er nog allemaal aan moois op mijn pad komt!
2. Het laatste deel van de vorige vraag kun je ook letterlijk opvatten. Je woont vanaf 2005 op het eiland Pilion. Sinds je daar woont, ben je je gaan toeleggen op het schrijven. Ben je gaan schrijven omdat je op Pilion ging wonen of ben je op Pilion gaan wonen omdat je wou schrijven?
Ik ben destijds naar Pilion vertrokken omdat ik altijd al voor langere tijd in het buitenland wilde wonen en werken. Er kwam een kans voorbij in de vorm van een zomerhostess-contract en die kans hebben we zonder er al te lang over na te denken aangegrepen om hier een nieuw leven op te bouwen. Ik schreef al een aantal jaren korte damesromans, en ‘het plan’ was eigenlijk om daarnaast in de wintermaanden aan een paperbackroman te beginnen. Dat heb ik inderdaad gedaan, maar door omstandigheden was terug naar de hostessbaan in de daaropvolgende zomer geen optie. Gelukkig konden we het met de inkomsten van het schrijven van de korte romans en het boekvertalen voor Harlequin Holland, waarmee ik inmiddels ook was begonnen, financieel allemaal net redden. In 2008 werd mijn eerste paperback ‘Onder de Griekse zon’ gepubliceerd en daarna werd het schrijven van romans eigenlijk min of meer de hoofdmoot van wat ik op dat moment allemaal deed.
3. Als vroeger ondernemend type, doe je nog ander werk naast het schrijven of heb je je handen vol aan je boeken?
Behalve het schrijven van romans, de promotie daarvan op de social media en mijn ‘Leven in Pilion’-columns op mijn eigen website, ben ik vaste columniste voor de online krant Vlaardingen24 en Vriendinnenonline.nl. Daarnaast werk ik als boekvertaler en eindredactrice voor Harlequin Holland, corrigeer en redigeer ik manuscripten voor diverse uitgeverijen en begeleid ik andere schrijvers, zowel via mijn online-schrijfcoaching workshop als tijdens de schrijfretraites hier in Pilion. Het is dus nog steeds aardig hectisch, dat ‘rustige’ schrijversbestaan van mij.
4. Inspiratie zul je hoogstwaarschijnlijk halen uit je directe omgeving op dit Griekse eiland, zoals blijkt in ‘Opnieuw verbonden’. Geven de Grieken meer inspiratie dan de Nederlanders? En reikt jouw omgeving je onderwerpen aan of verzin je vooral veel zelf?
Ik vind het leuk om de verschillen tussen de Nederlandse en Griekse cultuur in mijn romans te verwerken, en ook om de lezers kennis te laten maken met ‘mijn’ voor velen toch nog onbekende Pilion. Ik probeer dan ook om hen zoveel mogelijk daarvan te laten ‘zien’ door de ogen van mijn hoofdpersonen, maar het blijft wel altijd een mix tussen fictie en werkelijkheid. Wie echt betrouwbare toeristische informatie wil over Pilion doet er beter aan mijn reisgids ‘Een Hollandse Kijk op Pilion’ te bestellen. Die mix tussen fictie en werkelijkheid geldt ook voor het verhaal zelf. Er zitten altijd wel wat ‘waargebeurde’ scènes in, maar welke dat zijn, weet alleen ik. En dat wil ik graag zo houden 😉
5. Heb je na een dag schrijven nog wel zin om boeken van andere schrijvers te lezen en zo ja, wat lees je zelf graag?
Nee, de behoefte om ’s avonds weer in een boek te duiken, is de laatste tijd niet al te groot. Een hele dag met woorden bezig zijn vergt heel veel concentratie, dus meestal zak ik na ons dagelijks spelletje tavli – een soort tric trac – onderuit in mijn stoel voor een aflevering van Baantjer of Rosemary & Thyme. Niet al te moeilijk kijkvermaak dus. Voor een boek van Maeve Binchy ben ik echter nooit te moe, en ik kijk nu al uit naar haar allerlaatste boek, dat eind april verschijnt. Santa Montefiore en Victoria Hislop staan ook hoog op mijn leeslijst, maar zware literaire kost is aan mij niet besteed. Ik hou het in minder vermoeiende tijden het liefst bij thrillers, detectives of een goede vrouwenroman.
6. Heb je al ideeën voor een volgend boek? En kun je daar al iets over verklappen?
Ideeën genoeg, maar ik wil de komende maanden even pas op de plaats maken wat het schrijven van romans betreft. Acht boeken in zes jaar is in combinatie met alles wat ik daarnaast nog doe best wel veel. Ik wil deze zomer ook wat meer tijd om te genieten van mijn leven in Pilion. Dat is er vanwege de constante schrijfdruk de laatste jaren een beetje bij ingeschoten. Dus nee, op dit moment valt er niets te verklappen. Maar zodra er weer een boek op stapel staat, laat ik dat uiteraard via mijn website en de social media luid en duidelijk weten!
Recensie door Hebban
Wilma Hollander, haar leven staat in het teken van Griekenland. Het is dan ook niet vreemd dat de schrijfster, woonachtig in Griekenland, elk van haar boeken in het zonnige land laat afspelen. Zo ook haar nieuwste roman Opnieuw verbonden. Een boek met het label liefdesroman, maar is het verhaal wel zo romantisch?
Martine runt samen met haar man Vangelis en zoon Chris een hotel op het Griekse schiereiland Pilion. Helaas treft de crisis hun hotel en moeten ze alles uit de kast halen om nog rond te kunnen komen. Martines Nederlandse vriendinnen weten van niets. Wanneer een van de meiden hoort van de vreselijke situatie op Pilion, twijfelen die vriendinnen geen moment. Ze reizen af naar Griekenland om samen met Martine de problemen aan te pakken.
Waar de titel doet denken aan een romantisch liefdesverhaal over twee geliefden die elkaar na lange tijd weer ontmoeten, is er van echte liefde in het boek weinig sprake. Nee, wie opnieuw verbonden worden, zijn de vier vriendinnen. Het verhaal gaat mijns inziens dan ook niet direct over liefde, maar eerder over de hechtheid van een vriendschap, iets wat wellicht ook onder liefde geschaard kan worden. Menigeen vrouw zegt van haar vriendinnen te houden, toch?
Het verhaal is sterk, niet omdat er zo verschrikkelijk veel gebeurt, maar omdat het heel sterk de band tussen vriendinnen laat zien. Dit zal voor veel vrouwen enorm herkenbaar zijn. Het niet twijfelen om elkaar te helpen. Inzet om samen naar een oplossing te zoeken, maar ook de onzekerheid en angst die in bijna elke vriendschap te vinden is. Herkenbare situaties maken dit verhaal tot een boek dat je uit wil lezen tot het einde.
Want dat uiteindelijk alles goed komt, is al duidelijk vanaf de eerste bladzijde. De ‘vier musketiers’ zijn weer samen en door de samengevoegde kracht kan het bijna niet meer mislukken. De meiden kennen elkaar door en door en weten dan ook precies wanneer er iets met de ander aan de hand is. Ook dit is erg herkenbaar voor de lezer.
Wel is het de vraag of dit boek, zoals op de flaptekst wordt beweerd, als zelfstandig verhaal te lezen is. Het is bizar hoe Janey dingen gratis krijgt en hoe makkelijk ze contact legt tijdens haar wandeling over het eiland. Hier lijkt toch essentiële informatie te missen. Ze is duidelijk een bekende op Pilion. Toch lijken deze momenten voor de ‘nieuwe’ lezer onverwachts te komen.
Ook de huidige relaties van de dames worden wel uitgelegd, maar bieden niet voldoende diepgang om nu echt inzicht in de situatie te krijgen. Daarom lijkt het handig om toch eerst de eerder verschenen boeken van Wilma te lezen. Dit zal waarschijnlijk een goede invloed hebben op de diepgang en de beleving van dit verhaal.
Opnieuw verbonden kun je beter overslaan als je op zoek bent naar een echt liefdesverhaal. Liefde is wel aanwezig, maar niet zo sterk als dat je zou vermoeden. Het is eerder een feel good roman die je laat genieten van het moois van Griekenland en de kracht die een hechte vriendschap kan bieden. Een heerlijk boek om te lezen op een zonnige dag aan het strand. Pas dan waan je je ook echt in de Griekse sferen.
Geschreven door Diana van Eynde
Recensie door de Boekensalon
Zelfstandig te lezen vervolg op ‘Onder de Griekse zon’, ‘Dans der liefde’ en ‘Vlinders op de vensterbank’. De drie vriendinnen Agnes, Janey en Mette (veertigers) besluiten hun jeugdvriendin Martine, die samen met haar Griekse partner Vangelis een hotel runt op het Griekse eiland Pilion, weer eens op te zoeken. De zaken blijken daar namelijk niet goed te gaan en Martine en Vangelis hebben zelfs plannen om het hotel te verkopen en weer naar Nederland te verhuizen om daar een nieuw leven op te bouwen. Daar willen de drie vriendinnen een stokje voor steken. Het wordt een roerige tijd, niet alleen Martine, maar ook de drie andere vrouwen blijken - ondanks dat ze in de vorige delen allemaal de ware liefde hebben gevonden - de nodige problemen te hebben en dan is er nog de ontluikende romance tussen Martines zoon Chris en het meisje Angeline. Vlot geschreven, luchtig en romantisch zomerverhaal met allerlei verwikkelingen rond vier eigentijdse Nederlandse vrouwen met herkenbare problemen tegen de achtergrond van een zonnig Grieks eiland. Natuurlijk is er een happy end. De schrijfster woont zelf op Pilion en weet het eiland sfeervol te beschrijven. Vrij kleine druk, ruime interlinie en smalle bindmarge.
Recensie door Banger Sisters
Als Janey, Agnes en Mette besluiten om weer eens gezamenlijk een weekje door te brengen in het hotel van hun jeugdvriendin Martine op het Griekse schiereiland Pilion, treffen ze een heel andere situatie aan dan ze verwachtten. Martine en haar Griekse partner Vangelis kunnen door alle bezuinigingen die het Griekse volk van de ondergang moet redden nog maar nauwelijks rondkomen en het ziet er niet naar uit dat een en ander op korte termijn zal veranderen.
Van de vier vriendinnen is Martine degene die het meest op zichzelf is, maar normaal stuurt ze altijd wel om de paar weken een berichtje. De drie vriendinnen hebben nu al maanden niets meer van haar gehoord en beschouwen dit als geen goed teken.
Agnes besluit haar vriendin eens te bellen. Martine geeft gelijk toe dat ze problemen heeft met haar hotel, omdat ze het deze zomer erg rustig hebben gehad, te rustig. Dit komt omdat veel mensen zich geen vakantie kunnen veroorloven vanwege de bezuinigingen. Martine vertelt dat ze van plan zijn om het hotel in de winter te sluiten om zo op stookkosten en overige kosten te besparen, en tijdelijk met haar gezin in Nederland te gaan wonen om een koper voor het hotel te vinden.
Agnes wil dit koste wat kost voorkomen en vliegt samen met Janey en Matte naar Pilion om Martine te verrassen.
Zodra de vier musketiers met elkaar herenigt zijn leeft Martine helemaal op, vooral als ze hoort dat ze een week blijven.
Chris – de zoon van Martine – wil helemaal niet naar Nederland, omdat de mensen in Nederland helemaal niet stilstaan bij al het moois dat de natuur hen te bieden heeft. Nederlanders zijn altijd druk en hebben geen tijd om te ontspannen, volgens Chris.
Agnes is het hier mee eens en beseft dat ze helemaal niet tevreden is met hoe ze haar leven op dit moment heeft ingedeeld. Langzaam delen de vriendinnen ook hun donkerste geheimen voor elkaar. Janey heeft het zwaar nu ze in de overgang zit en draagt een ander zwaar geheim met zich mee.
Chris weet dat zijn moeder het hotel wil verkopen om zijn toekomst veilig te stellen. Hij wil echter daar blijven, omdat hij geen behoefte heeft aan een veilige toekomst en wil vechten tot de laatste snik om het hotel draaiende te houden.
De drie dames stellen een plan op. Ze besluiten dat Martine een paar maanden met haar man in Nederland moet wonen, zodat ze op hun eigen gemak kunnen bekijken hoe het hun bevalt. Zolang als zij daar zijn, zal Chris een aantal plannen uitwerken waarmee hij het komende seizoen voldoende gasten naar het hotel kan trekken.
Agnes, Janey en Mette willen ervoor zorgen dat het hotel een volledige facelift krijgt. Mochten ze na die maanden nog steeds het hotel willen verkopen, dan is het tegen die tijd in ieder geval meer waard dan nu.
Al deze plannen klinken geweldig op papier, maar Martine wil helemaal niet dat haar vriendinnen zomaar denken dat ze de regie van haar leven over kunnen nemen. Ze besluiten de rest van de week als vakantie te beschouwen en pas aan het eind van de week een beslissing te maken.
Ondertussen wordt het hotel gevuld met steeds meer zwervende gasten die geen geld hebben voor huur, maar wel geholpen moeten worden. Zullen ze met zijn allen hun hoofd boven water kunnen houden?
Is vriendschap werkelijk sterker dan alles?
Een verhaal dat de nadruk legt op het afstand nemen van je leven, als je ergens tegenaan loopt. Als je er namelijk van een afstand naar kijkt, zie je de dingen weer helder en doe je nieuwe energie op.
Je deelt het lief en leed van de vriendinnen waarvan hun vriendschap weer opnieuw opbloeit en je voelt je echt een van hen.
Wilma Hollander wandelt met je door Griekenland, en aan de passie in haar schrijfstijl is goed terug te zien dat zij er zelf woont.
Dit is een boek dat je in een paar uur uitleest en je blijft intrigeren, omdat er steeds nieuwe ontwikkelingen zijn en nieuwe personages het verhaal binnen komen wandelen.
Opnieuw verbonden is een hedendaagse familie- en liefdesroman die bestemd is voor een vrouwelijk lezerspubliek van alle leeftijden.
Geschreven door Marieke Wolf
Recensie door Boekenbijlage
Wilma Hollander heeft in haar leven veel ondernomen en oefende uiteenlopende beroepen uit van stewardess tot concertorganisator. Nu leeft ze al jaren het bestaan van schrijfster. Sinds 2005 woont ze op het schiereiland Pilion. Behalve het schrijven van romans, de promotie daarvan op de social media en haar Leven
in Pilion-columns op haar eigen website, is ze vaste columniste voor de online krant Vlaardingen24 en Vriendinnenonline.nl. Daarnaast werkt Wilma als boekvertaler en eindredactrice voor Harlequin Holland, corrigeert en redigeert ze manuscripten voor diverse uitgeverijen en begeleidt ze andere schrijvers, zowel via haar online-schrijfcoaching workshop als tijdens de schrijfretraites in Pilion.
In Opnieuw verbonden runt Martine samen met haar man Vangelis en haar zoon Chris een klein hotel op het schiereiland Pilion in Griekenland. Door de crisis wordt het steeds moeilijker om de kamers te verhuren en Martine wil het hotel verkopen en terug gaan naar Nederland. Als haar vriendinnen Agnes, Mette en Janey horen dat het niet goed gaat met Martine, boeken ze meteen een vlucht naar Pilion. De vriendinnen kennen elkaar al vele jaren en hebben al eerder gezamenlijk een vakantie bij Martine doorgebracht. Agnes, Mette en Janey hebben nog regelmatig contact met elkaar, maar ze hadden allemaal al een tijdje niets van Martine gehoord. Martine is een vrouw die niet zo snel om hulp vraagt, maar de vriendinnen bedenken zich geen moment en gaan kijken of ze Martine enige hulp kunnen bieden.
Opnieuw verbonden is een liefdesroman, maar niet zomaar een liefdesroman. Het is een roman met een boodschap. Zodra de vriendinnen in Griekenland zijn, merken ze pas hoe gejaagd hun eigen leven is, en dat de balans ver te zoeken is. Dat je soms in het leven te druk bent met het rekening houden met anderen, waardoor je jezelf en soms ook de liefde vergeet. In Griekenland worden ze zich weer bewust van rust en stilte en van de natuur. Martine, daar en tegen, worstelt nog steeds met haar eigen identiteit.
‘Jij weet anders nog steeds niet wie je bent. Je voelt je nog steeds de mindere…’
Dit verhaal gaat ook over vrijheid en acceptatie en dat dit niet in ieder land zo vanzelfsprekend is. Voor een Griekse man is een vrouw meer een statussymbool dan een zelfstandig wezen. Iets wat wij ons in Nederland niet meer kunnen voorstellen.
De personages zijn zeer goed beschreven en tijdens het lezen leef je met iedereen persoonlijk mee. Ze vertellen allemaal hun eigen verhaal in de derde persoon, een verhaal met onzekerheden en twijfels. Maar ook een verhaal over liefde, het versterken ervan en het vinden van de ware liefde. Vriendschap, liefde en verbondenheid zijn de rode draden in Opnieuw verbonden. De mooie uitgebreide dialogen en een vleugje spanning zorgen ervoor dat je dit boek niet makkelijk weglegt, je blijft benieuwd naar het wel en wee van de vriendinnen. Een heerlijk boek om in weg te duiken op vrije middag.
Geschreven door Wendy Wenning