Lia van Nuys
ISBN 978-90-8660-265-0
Prijs € 17,95
Aantal pagina’s 225
Verschijnt oktober 2014
Met de verdrinkingsdood van beeldhouwer Victor verliest galeriehoudster Sonja haar man, journaliste Marleen haar minnaar en aannemer Caspar zijn broer. De oorzaak van het fatale ongeluk is duister. De hoofdpersonen in het drama proberen elk op hun manier te leven met het verlies, maar in het mooie Zuid-Limburgse land draaien zij om elkaar heen in een veld van toenemende spanning. Marleen bestrijdt een dreigende depressie door haar zegeningen te tellen.
Caspar voelt zich gesterkt door een opleving van de liefde in zijn huwelijk met Tine. Sonja wil nieuwe activiteiten ontplooien met vriendin Keira, maar vooral wil zij Caspar. Naarmate zij harder aan hem trekt stoot hij haar verder van zich af.
Caspar probeert de onderlinge verhoudingen te herstellen, tot het noodlot hem opnieuw treft. Hij vindt troost in de groeiende vriendschap met Marleen en in de gezamenlijke wandelingen met haar teckel. Het is de gruwelijke aanslag op Marleens hondje die uiteindelijk tot serieuze verdenkingen leidt.
De spanning stijgt tijdens de voorbereiding van een midwinterfeest op de magische heksenheuvel, want daar zal het gifgroene monster dat jaloezie heet zijn vernietigende werk moeten voltooien.
Achter de pastoor, de misdienaren met het kruis en de bont beschilderde kist formeerde zich nog een stoet van kerkgangers die voor de staanplaatsen gingen, terwijl de overledene langzaam richting altaar werd geleid. Daar, op de eerste rij, zat de kleine familie te wachten. Op de hoek de weduwe. Alle andere kerkgangers wilden zien hoe ze keek, of ze huilde en zo ja, hoe erg. Of ze bleek was. Of ze was opgemaakt. Of ze zijn sieraden droeg.
Niemand zag het. Sonja had zich verstopt in een grote zwartkanten sluier, als een macabere bruid. Naast haar zat Tine, de vrouw van Caspar. Zij wist ook niet hoe Sonja zich voelde, maar hield voor alle zekerheid de hand van haar schoonzus vast.
Een felle junizon wierp door gebrandschilderde ramen vrolijke bonte vlekken op de donkere marmervloer en de lichtgrijs gepleisterde muren. In scherp contrast daarmee klonk vanaf het koorbalkon een serene vrouwenstem, begeleid door het orgel. ‘When I am laid in earth.’ Purcell. Het kon niet schrijnender.
Toen de kist eenmaal stond en de dragers hun plek vooraan hadden ingenomen, maakte de pastoor aanstalten het woord te nemen. Hij opende zijn armen in een wijd gebaar, keek met droevige blik naar de kist, vervolgens naar de mensenmassa en ademde diep in voor de eerste woorden van compassie. Op dat moment klonk een luide klaaglijke snik van onder de zwarte sluier. Eenmaal slechts. De stilte was daarna nog intenser, de pastoor nog droeviger, de massa nog nieuwsgieriger.
Wat was je inspiratiebron voor Rotte Appel?
Eigenlijk was mijn eerste roman ‘Storm voor de Stilte’ de belangrijkste inspiratiebron. Ik vroeg me af hoe het verder zou gaan met de personages die ik had gecreëerd. Wat zou er gebeuren als ze elkaar weer tegenkwamen? Die vraag kon ik alleen zelf beantwoorden, maar het moest gebeuren in een nieuw en geheel zelfstandig verhaal.
Toen ik eenmaal begon aan ‘Rotte Appel’ werd ik steeds nieuwsgieriger naar de afloop. Ik had een idee welke richting het uit moest gaan, maar toen de personages eenmaal begonnen te leven kregen ze een eigen karakter en dat bepaalde mede de ontknoping.
Verder heb ik inspiratie gevonden in het Limburgse landschap, in de heuvels met mysterieuze namen die ze al eeuwen dragen, in de kale winterbomen vol giftige maretak en in de mensen die op zoek zijn naar alternatieve vormen van spiritualiteit.
Hoe zet je je journalistieke ervaring in voor het schrijven van je romans?
Wat de journalistiek vooral leert is het belang van degelijke research. Voor de krant luistert dat zeer nauw. Zo moeten de bronnen bij voorkeur primair zijn. Niets gebruiken wat je niet zelf checkt en dubbelcheckt. Voor een roman zoek je in eerste instantie ook naar feiten, maar daarna geef je ze in handen van je personages en het is maar de vraag hoe die er mee omgaan. Romanfiguren kunnen feiten manipuleren om hun doel te bereiken. Dat geeft de schrijver vrijheid en speelruimte.
Verder hoop ik van de journalistiek te hebben geleerd dat de lezer de maatstaf is en ik me daarom in goed en duidelijk Nederlands moet uitdrukken. Niet versimpeld, maar met een minimum aan moeilijke begrippen om een zo groot mogelijke lezerskring te bedienen.
Wat zijn je ideeën/plannen voor nieuwe boeken?
Met de publicatie door Ellessy van mijn eerste twee romans is een grote wens vervuld, maar ik wil meer. Zoals dat bij veel journalisten het geval is: er liggen nogal wat ideeën in de la. Met een paar projecten ben ik aardig op weg. Ik heb bijvoorbeeld uitgebreid research verricht in de medische wereld voor een nieuwe spannende roman. De synopsis is klaar, al worstel ik nog een beetje met de onderlinge verhoudingen en het perspectief. Soms lijkt schrijven op puzzelen. Na ‘Rotte Appel’ popel ik om er mee aan de slag te gaan.
Hoe hoop je dat de reacties zullen zijn op Rotte Appel?
Na het min of meer onverwachte slot van mijn eerste roman ‘Storm voor de Stilte’ wilde ik dat effect ook nastreven in ‘Rotte Appel’. Ik hoop dat het is gelukt en dat de ontknoping weer verrassend is.
Recensie door de Boekensalon
Als Marleen na de verdrinkingsdood van haar minnaar Victor in Zuid-Frankrijk weer thuis is en de draad moet oppakken, blijven er veel vraagtekens over. Het blijkt dat Victors vrouw Sonja vol wraakgevoelens zit en dat zij dit niet onder stoelen of banken steekt. Tijdens een midwinterfeest op de magische heksenheuvel in het Zuid-Limburgse land, stijgt de spanning en komt het tot een nogal onverwachte ontknoping. Liefde, dood, jaloezie en moord zijn de thema's in deze vlotlezende mix van liefdes-, psychologische- en thrillerelementen. Zelfstandig te lezen vervolg op 'Storm voor de stilte'* over dezelfde driehoeksverhouding door de oud-journaliste uit Heerlen. Voor een brede lezerskring. Normale druk en smalle bindmarge.
Recensie door Hebban
Deze maand verschijnt Rotte Appel bij uitgeverij Ellessy, het tweede boek van Lia van Nuys. Na haar debuut, Storm voor de Stilte, was het tijd voor een nieuwe spannende liefdesroman, vond de Limburgse journaliste. Het zou een spannende, psychologische roman moeten zijn, met liefde, dood, jaloezie en moord als thema’s. Zou dit voldoende zijn om de lezer 225 pagina’s mee te vermaken?
Kunstenaar Victor Quadvlieg sterft tijdens een fataal ongeluk op de boot van zijn minnares Marleen. Hij laat zijn vrouw Sonja, minnares Marleen en broer Caspar achter. Mensen die continu met elkaar in aanraking blijven. Marleen trekt veel op met Caspar en Sonja wil haar minnaar Caspar terug. Wanneer Sonja in contact komt met de mysterieuze Keira besluit ze haar oude werk als galeriehoudster weer op te pakken. De werken van Victor verwerkt ze in pendels en samen met Keira start ze de verkoop. Vanaf dat moment komt de jaloezie pas echt de hoek om kijken en gebeuren er vreemde dingen in het dorp.
Jaloezie, daar is het boek vol van. Op elke pagina’s spat de onprettige emotie van het papier af. Sonja gunt Marleen duidelijk het licht in de ogen niet en de sfeer die dat meebrengt voor het verhaal is niet prettig. Continu voel je de jaloerse gedachten van Sonja, waardoor je geen feeling voor de hoofdpersoon krijgt. Ze is vervelend en irritant en lijkt van niets in het leven te genieten. Dit maakt het boek zwaar om doorheen te komen.
Liefde is in het verhaal weinig terug te vinden. Iedereen lijkt het met elkaar te doen, maar echte liefde is weinig terug te vinden. Elke echtgenoot heeft wel een minnaar of minnares, waar is de echte liefde en het gaan voor elkaar naartoe? De situatie die het verhaal beschrijft is geen liefde, maar jaloezie. Krijgen wat je hebben wil en daar alles, maar dan ook alles voor over hebben.
De hoofdpersonages spreken niet aan. Ze komen niet tot leven. Waar Sonja overkomt tot een chagrijn, blijft Marleen op de achtergrond en ook Keira, met haar zware achtergrond en ‘heksachtige’ levensstijl komt niet echt tot leven. Ook gebeurt er te weinig dat de aandacht vasthoudt. Rotte Appel kun je met gemak een paar dagen aan de kant leggen.
Tegen het einde wordt de zoektocht naar de dader ingezet. De spanning komt dan enigszins om de hoek kijken. Het is jammer dat het al snel te voorspellen is wie de dader is. Toch maakt het einde wel wat goed voor het verhaal.
Al met al is Rotte appel geen hoogvlieger. De verwachting van een liefdesroman wordt niet waargemaakt. Wel leest het boek heerlijk weg. De schrijfstijl van Lia is prettig leesbaar en zeker niet moeilijk. Dit verhaal is leuk als tussendoortje. Geen hoogstaander, prima geschikt om een gure herfstavond mee door te komen.
Geschreven door Diana van Eynde
Er is (nog) geen extra informatie beschikbaar.