Punt nummer vier

Punt nummer vierBianca van Strien
ISBN 978-90-8660-276-6
Prijs €
Aantal pagina’s
Verschijnt juni 2015

Babette staat, kort voor haar negenendertigste verjaardag, voor een enorme opgave.. Haar ex-vriend, Michiel, is spoorloos verdwenen en heeft een berg schulden en ellende voor haar achtergelaten. Helaas lukte het haar niet om het restaurant, wat alles voor haar betekende, te behouden.
Dan geeft haar moeder haar de koffer vol jeugdherinneringen die nog in het ouderlijk huis op zolder stond, terug. Daarin vindt Babette ook het in haar tienertijd geschreven lijstje met daarop de punten die ze toen wilde bereiken, zodat haar leven perfect zou zijn. Een aantal punten daarvan heeft ze kunnen afwerken, maar nog niet alles en vooral punt nummer vier lijkt ineens erg dringend te worden. Misschien kan Marius…

Babette bekeek verrast naar het lijstje met doelen in haar leven:
1. Beste vriendinnen blijven met Lea
2. Meer dan een miljoen verdienen
3. Trouwen met de man van mijn dromen
4. Vier kinderen (met nummer drie)
5. Eigen restaurant
6. Een eigen auto: grijze eend!
7. Een huis met tuin
8. Een paard (Andalusier in grijs)

Het roze briefpapier met rode rozen en zelf getekende hartjes en bloemetjes was meer dan twintig jaar oud. Eerlijk gezegd had ze helemaal niet verwacht dat ze het nog had en ze dat nu in de koffer zou vinden.
De nummers één, vijf, zes en zeven waren gelukt. Niet eens zo slecht voor iets wat ze ooit als tiener had verzonnen.
Ze keek even door het kale twee-kamerflatje waar ze zich nog helemaal niet thuis voelde. Het nieuwe leven waarin ze zich nog erg verloren voelde. De eend was al vijftien jaar schroot en nadat de politie haar, door Michiel gestolen, auto had teruggevonden als uitgebrand wrak, had ze wat er van over was moeten verkopen en ze reed nu in de mosterdgele Renault Twingo, waarvan de verkoper had gezegd, dat hij weliswaar oud was, maar nog jaren meekon, iets wat ze intussen hevig betwijfelde omdat hij toch af en toe wat startproblemen had. Ze had niets meer. Babette slaakte een diepe zucht, legde het lijstje weer weg en begon in haar oude dagboek te bladeren. Geconfronteerd met foto’s, tekeningen en herinneringen aan haar jonge ik uit een tijd waarin ze nog dromen had gehad, vroeg ze zich af waarom ze de koffer met jeugdherinneringen had meegenomen bij haar moeder vandaan. Ze was langs een grote afvalbak voorbij gekomen waar ze het ding meteen in had moeten knikkeren. De koffer had al die tijd op de zolder gestaan en ze had het ding nog nooit gemist. Het was twee dagen voor haar negenendertigste verjaardag en het begin van haar eerste vakantie sinds vier jaar.
Midlifecrisis misschien?

1. In Punt nummer vier staan jeugdherinneringen centraal. Was dit voor jou ook de aanleiding tot het schrijven van de roman of was er iets anders dat je inspiratie gaf?
Vermoedelijk heeft het daar inderdaad toch wel wat mee te maken. Als je ouder wordt, kijk je wel eens terug op je leven om vast te stellen, dat het anders is gelopen dan je als tiener had verwacht, ook zonder de wensen in een lijstje te hebben vastgelegd. Toch kan ik me bij dit boek niet meer precies herinneren wat ik er het eerste van heb geschreven. Volgens mij was het niet het lijstje…

2. Wat trekt je zo aan in het schrijven?
Schrijven was eigenlijk nooit een bewust keuze. In ieder geval niet zo dat ik van de een op de andere dag heb gezegd: ik ga er eens voor zitten en schrijf een boek. Natuurlijk was het schrijven van een boek wel altijd een droom, die ik lange tijd zelf nooit heel erg serieus heb genomen. Ik heb wel altijd alle ideeen die ik had opgeschreven, eerst paardenverhalen en later liefdesverhalen. (Volgens mijn moeder heb ik in mijn tienerjaren veel te veel tijd schrijvend en lezend op mijn kamer doorgebracht.)
Afhankelijk van wat het idee was, ben ik daar dan aan verder gegaan en als zo’n verhaal dan ineens begint te lopen en langzaam tot een boek wordt, vind ik dat wel heel erg fascinerend.

3. Terug naar Punt nummer vier: had je zelf ook een wensenlijstje, zoals Babette? Zo nee: wat zou er voor jou op hebben gestaan?
Nee, ik had geen wenslijstje - overigens wel een koffertje, met daarin poeziealbums, dagboeken, agenda’s en een paar schriften met schrijfsels en tijdschriften over The Outsiders.
Het paard zou er vast op hebben gestaan, want als kind dacht ik altijd: “als ik groot ben koop ik een paard en heel veel andere dieren.“
Ooit had ik me ook wel vier kinderen voorgesteld, maar helaas hebben mijn man en ik helemaal geen kinderen gekregen en dat is op een gegeven moment toch wel iets waar ik mee bezig ben geweest, omdat er een moment komt (wat leeftijd betreft) waar dat dan definitief is. Maar het lijstje is echter wel verzonnen, lang voor ik ooit van de term “Bucketlist” had gehoord…

4. Wat kunnen we na Punt nummer vier nog meer verwachten?
Met een nieuw boek ben ik nu wel bezig. De werktitel is: „Een middag in oktober“. Ik hoop het af te krijgen voor volgend jaar. Natuurlijk is het opnieuw een liefdesroman want dat blijft toch wel het leukste om te schrijven.

Recensie op Boekenbijlage

Ex-restauranteigenaresse Babette overdenkt kort voor haar negenendertigste verjaardag haar leven en komt tot de conclusie dat het één grote ellende is. Door toedoen van haar ex Michiel is ze failliet verklaard en hij is er met haar geld en een aantal waardevolle spullen vandoor gegaan. Ze woont sinds kort in een klein appartementje en vindt het maar niets. Wanneer ze bij haar ouders is, krijgt ze een oude koffer mee vol jeugdherinneringen. Er zit onder andere een briefje in met punten die ze nog wilde bereiken toen ze een tiener was.

Twee punten zijn gelukt: een eigen restaurant – al heeft ze dat moeten verkopen – en beste vriendinnen blijven met hartsvriendin Lea. De volgende punten zetten haar echter aan het denken: trouwen met de man van haar dromen en vier kinderen met die man. Ineens merkt ze hoe haar biologische klok tikt en zet ze er vaart achter. Die man, dat hoeft van Babette nog niet zo. Ze is gekwetst door Michiel en heeft niet zoveel vertrouwen meer in mannen. Maar ze wil wel een kind. En als het kan heel snel. In ieder geval voor haar veertigste jaar.

Tijdens een avondje stappen met Lea en andere vrienden, ziet ze Lea’s broer Marius weer. Babette kent hem van vroeger. Ze hoort via Lea dat Marius verliefd op haar is. Opeens weet ze het: Marius moet de vader van haar kind worden! Maar hoe stel je zoiets voor en hoe krijg je iemand zover om mee te gaan in je impulsieve gedachtegang? Babette trekt de stoute schoenen aan en laat haast nonchalant vallen wat ze wil. Gaat Marius mee in haar plan?

Punt nr. 4 is een dun boekje, gezellig geschreven, al komt het op mij soms iets naïef over. Het gaat allemaal net te makkelijk en te snel. Maar dat is geen teken dat het verhaal daarom minder leuk zou zijn. Hoe los je iets op dat geen tijd voor uitstel meer heeft. Je moet maar durven, denk ik zelf. Met deze tiende liefdesroman heeft Bianca van Strien weer een leuk boek op de markt gebracht. Fijn voor een paar uur lekker lezen.

Geschreven door Kirstin Rozema


Recensie op Hebban

In Punt Nr. 4 wordt Babette 39 jaar en maakt de balans op in haar leven. Haar vriend Michiel is met de noorderzon vertrokken en heeft haar achtergelaten met enorme schulden. Ze heeft geen kinderen, geen eigen restaurant meer en ze weet niet meer wat ze nu verder met haar leven moet. Haar moeder geeft haar een doos met jeugdherinneringen en daarin vindt Babette een lijstje met punten die ze vroeger wilde bereiken. Punt nummer 3 (trouwen met de man van haar dromen) heeft ze opgegeven, maar misschien lukt nummer 4 nog: kinderen krijgen.

Marius hoort bij haar vaste vriendengroep en kent ze al erg lang. Hij lijkt de perfecte kandidaat om een baby mee te maken. Want dat is ook alles wat ze wil, een baby maken en verder niets. Marius is altijd stiekem verliefd geweest op Babette en gaat akkoord.

Het zoetsappigheidsgehalte van Punt Nr. 4 is erg hoog en het krijgen van een kind wordt gepromoot als een manier om je leven weer zin te geven; het perfecte medicijn. Maar daar moet je tijdens het lezen van deze liefdesroman niet te veel over nadenken.

Bianca van Strien schreef meerdere korte verhalen en verzorgt ook columns in diverse Duitse bladen. Punt Nr. 4 is met zijn 131 bladzijdes ook een dun boekje en mede dankzij de flaptekst verwacht je een verhaal dat zich snel ontwikkelt en tempo heeft. Maar dat je na het eerste hoofdstuk al weet hoe het verhaal verder gaat en hoe de personages zich gaan ontwikkelen is teleurstellend. Deze voorspelbaarheid maakt al snel duidelijk dat het een prettig leesbaar boek is, maar dat je niet te veel moet verwachten van het verhaal.

De gedachtes van Babette worden afgewisseld met goedlopende, fijne dialogen die een grote bijdrage leveren aan de leesbaarheid van het boek. Bianca van Strien zorgt ervoor dat de kwetsbaarheid van Babette je raakt en creëert daarmee een achterliggend thema; soms moet je een risico durven nemen en je hart open moet stellen, ook als er een kans is dat je gekwetst wordt.

Punt Nr. 4 is een romantisch, zoetsappig en voorspelbaar verhaal, maar de prettige leesbaarheid en mooie dialogen zorgen voor het leesplezier.

Geschreven door Janneke Elderbroek


Recensie door De Boekensalon

Romantisch verhaal rond een vrouw die na bedrogen te zijn opnieuw de liefde ontdekt. Babette (39) is door haar vriend verlaten, maar heeft ook haar huis, het restaurant dat ze beheerde, haar geld en haar auto verloren. In deze crisissituatie ontdekt ze het plannenlijstje dat ze als tiener maakte. Ze besluit daar, ondanks de ballast van haar verleden, aan te gaan werken. Het thema vrouw-kind-leeftijd is hier op speelse wijze neergezet, zodat een breed publiek zich kan inleven. Uiteindelijk bereikt Babette twee van haar jeugddromen. Hoewel het verhaal goed past binnen de chicklit, is het hiervoor te weinig uitgewerkt. De in Duitsland wonende Nederlandse auteur (1969) schreef met dit smakelijke boek alweer haar tiende roman. Met een vlotte schrijfstijl en actuele onderwerpen, zonder complexe structuur, weet zij gemakkelijk lezers van het romantische verhaal te bereiken.

Er is (nog) geen extra informatie beschikbaar.